الاستماع اليه و الاقبال عليه و ان لا ترفع عليه صوتك و لا تجيب أحدا يسأله عن شئ حتّى يكون هو الَّذى يجيب و لا تحدّث في مجلسه أحدا و لا تغتاب عنده أحدا و ان تدفع عنه إذا ذكر عندك بسوء و ان تستر عيوبه و تظهر مناقبه و لا تجالس له عدوّا و لا تعادى له وليّا فإذا فعلت ذلك شهدت لك ملائكة الله بأنّك قصدته و تعلَّمت علمه للَّه جلّ اسمه لا للنّاس ) ( 1 ) و حق شخصي كه ترا تعليم نموده است و تربيت كرده است بعلم آنست كه أو را بزرگ دانى و بر أو تقدم نجوئى ، و به أدب با أو سر كنى و مجلس أو را نيز تعظيم كنى به آن چه خواهد آمد ، و چون سخن گويد نيكو گوش دهى به آن چه گويد و همگى متوجّه أو باشى ، و آواز خود را بر أو بلند نكنى هر چند أستاذ بلند حرف زند مگر آن كه دور نشسته باشد كه در اين صورت به قدر شنوانيدن بلند مىگويد ، و اگر ممكن باشد كه نزديك آيد و سخن كند بهتر است و اگر كسى از أستاذ چيزى پرسد نمىبايد كه تو جواب دهى و بگذار تا أو جواب دهد و با كسى در مجلس أو سخن نگويى و نزد أو كسى را غيبت نكنى ، و اگر در مجلسي باشى كه شخصي استادت را به بدى ياد كند مهما أمكن نگذارى كه غيبت أو كند يا توجيه كنى به آن كه گويى بر تقدير صحت ممكن است كه مراد أو اين باشد ، و مىبايد كه عيبهاى أو را به پوشانى و خوبيهاى أو را ياد كنى و با دشمنان أو ننشينى و با دوستان استادت دشمنى نكنى كه دشمنى با ايشان دشمنى است با أستاذ ، و هر گاه چنين كنى گواهى مىدهند فرشتگان الهى كه قصد تو از تعلَّم رضاى الهى بوده است و هر چه دانسته از جهة رضاى أو دانسته نه از جهة خلايق يعنى هر گاه در ابتداى تعلم غرضت رضاى الهى باشد همه اين آداب را البتة رعايت مىبايد كرد يا

765