دنيوي نيز خلاص شده خواهد بود < صفحة فارغة > [ حق زبان ] < / صفحة فارغة > ( و حقّ اللَّسان اكرامه عن الخناء و تعويده الخير و ترك الفضول الَّتى لا فائدة لها و البرّ بالنّاس و حسن القول فيهم ) ( 1 ) و حق زبان بر آدمي آنست كه أو را گرامى دارد از فحش و كلمات قبيحة مانند نسبت زنا و لواط به مؤمنان دادن و غيبت كردن و بهتان زدن و سخن چينى كردن و دشنام دادن و گفتن چيزى كه سبب ايذاى مؤمني باشد و أمثال اينها كه لايق آدميان نيست چه جاى صلحا و اتقيا ، و عادت فرمودن آن به سخنان خير مثل خواندن و أذكار و ترك نمودن گفتارى كه عبث باشد ، و فايده دنيوي و اخروى بر آن مترتب نشود ، و به زبان نيكى بخلق خدا كردن و خوبى خوبان را گفتن و افترا نبستن خصوصا بر خدا و رسول و أئمة هدى صلوات الله عليهم كه از كباير است .
مجملا عضوى اشرف از زبان نيست و بدتر از زبان نيست به يك كلمه مسلمان مىشود و نجات ابدى حاصل مىكند ، و به يك كلمه كافر مىشود و عذاب سرمدي بهم مىرساند پس أليق به مؤمن آنست كه هميشه به زبان ذكر الهى كند و فرصت ندهد زبان را كه سخن ديگر بگويد ، و چون از ذكر ملال به همرساند خاموش باشد كه در حديثست كه اگر سخن گفتن نقره است خاموشى طلاست و زبان صاحبش را سرنگون در آتش مىاندازد ، و عمده آفات زبان دروغ است و بنده لذّت ايمان نمىيابد تا ترك نكند دروغ را اگر چه از روى مزاح و خوش طبعى باشد و اگر كسى مراقب زبانش باشد كه بد نگويد به اندك زماني از مقرّبان خدا مىشود ، و مىبايد كه هر چه خواهد بر زبان راند أول انديشه كند كه اين گفتن موافق رضاى الهى هست بگويد و الَّا دندانها و لبها را بر هم گذارد و چون آفات زبان بسيار است حق سبحانه و

755