الاطاعه اوست پس به جانب دگر نظر فرمودند و فرمودند كه اين موضع خيمه دو منافق است كه أبو بكر و عمرند و در كافى واضحتر ذكر كرده است كه موضع خيمه أبو فلان و فلان است ، و مصنف بعوض هر دو المنافقين نوشته است كه شيعيان منافقين بخوانند بتثنيه و سنّيان به جمع كه مشتبه باشد هر چند صدوق اين كتاب را در زمان پادشاهان شيعه نوشت ، و در بلخ تصينف كرد اما در آنجا سنّيان نيز مىبودند و بنى عباس تسلَّط داشتند بر پادشاهان إيران ، تصريح به مطاعن آنها نمىتوانستند كرد و در اثبات امامت مضايقه نمىكردند ، و صدوق در مجلس پادشاه با سنّيان بحثي فاضلانه كرد و ايشان را ملزم گردانيد ، و پادشاه بسيار محظوظ شد و وزير نيز إسماعيل بن عباد بود و شيخ ما ذكر مىكرد كه هفتاد قطار شتر كتب وزير را در سفرها مىكشيد و در وفت نقل حديث آواز أو را جمعى به جمعى تا شش هفت دست مىرسانيدند از أطراف و ذكر كرده‌اند كه محدثان مجلس أو سيصد هزار محدث بودند ، و شهيد ثاني قريب به اين درد را به حديث ذكر كرده است و با وجود اين اعتبار جرأت بر طعن چه جاى لعن شيخين نمىكردند و اين معنى بود كه حق سبحانه و تعالى مقدر فرموده بود كه پادشاهان صفويه أنار الله تبارك و تعالى برهانهم و أنوار هم شايع سازند حشرهم الله تعالى مع آبائهم و أجدادهم المعصومين بجاه محمد و آله الطاهرين . و با آن دو منافق سالم بود و مولاي أبو حذيفة و أبو عبيده جرّاح و اين چهار متفق عليهماند و در روايات بسيار و تا بيست و پنج كس نيز وارد شده است كه چون منافقان شنيدند كه حضرت سيد المرسلين صلوات الله عليه و آله در عرفات و در مسجد خيف در منا خطبه در نهايت فصاحت و بلاغت خواندند ، و امر فرمودند به متابعت كتاب و عترت ، و رئيس منافقين بلكه كافرين زيرا كه

476