( 1 ) و به بيست و پنج سند صحيح منقولست از هيثم كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه شخصي زن خود را با خود به حج برده است و آن زن نتواند بر پا ايستادن شوهرش آن زن را در كجاوه كرده است و كجاوه را بر دوش گذاشته است و أو را طواف و سعى فرموده است آيا طوافى كه آن زن را فرموده است از خودش مجزى است حضرت فرمودند كه آرى و الله در اين صورت كه گفتى از هر دو صحيح است ( و روى ابن مسكان عن الهذيل عن أبي عبد الله صلوات الله عليه في الرّجل يتّكل على عدد صاحبته في الطَّواف أيجزئه عنها و عن الصّبىّ فقال نعم الا ترى انّك تأتمّ بالإمام إذا صلَّيت خلفه فهو مثله ) ( 2 ) و كالصحيح منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه در شخصي كه زنش بر شمردن أو اعتماد كند در طواف و كودكى نيز داشته باشد آيا شمردن مرد از آن زن و كودك مجزى است حضرت فرمودند كه بلى نمىبينى كه اقتدا به امام مىكنى هر گاه در عقب أو نماز كنى و اگر شك كنى رجوع به يقين أو مىكنى و چنان كه شارع در آنجا تجويز كرده است در اينجا نيز تجويز نموده است و تشبيه از جهة رفع استبعاد است كه به أصول و قواعد درست نمىشود به آن كه شغل ذمه يقيني است و شغل ذمّه يقيني را براءت ذمه يقيني مىبايد و از گفته أو بر تقدير عدالت ظنّى حاصل نمىشود .
جوابش اين است كه بر تقديرى كه حق باشد عموم آن قاعده مخصص شده است به اين اخبار پس قياس نباشد كه حكم را از مشابهت اين جزوى بان جزوى به آن استنباط كرده‌اند و در بسيارى از روايات تشبيهات شده است از جهة تسهيل فهم يا رفع استبعاد چون معلوم است كه أئمة معصومين صلوات الله عليهم خصوص هر مسأله را مىدانسته‌اند از وجهي كه

47