( فإذا أفضت فاقتصد في السّير و عليك بالدّعة و اترك الوجيف الَّذى يصنعه كثير من النّاس في الجبال و الأودية فانّ رسول الله صلَّى الله عليه و إله كان يكفّ ناقته حتّى يبلغ رأسها الورك ، و يأمر بالدّعة ، و سنّته السنّة الَّتي تتّبع فإذا انتهيت إلى الكثيب الأحمر و هو عن يمين الطَّريق فقل اللَّهُمَّ ارحم موقفي و بارك لي في عملي و سلَّم لي داينى و تقبّل مناسكي ) ( 1 ) و به أسانيد صحيحه متكثرة منقولست از معاوية بن عمار كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه چون از عرفات روانه شوى به جانب مشعر هموار بر و اگر پيادهء ، و هموار بر آن اگر سوار باشى ، و بر تو باد كه هموار برانى و ترك كن دوانيدن را كه بسيارى از مردمان مىكنند كه چون از كوهها به زير مىآيند يا برود خانهاى خشك مىرسند مىدوانند يا مىدوند به درستى كه حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله نگاه مىداشتند شتر را به مهار يا به چوب سر كج آن مقدار كه سر شتر بر آن آن حضرت مىرسيد و مردمان را نيز امر مىكردند به هموارى ، و سنت آن حضرت در هر بابى طريقه محموديست كه عقل و شرع هر دو حكم كرده‌اند به متابعت آن ، و چون به تل سرخى رسى كه در دست راست راه واقع است بگو خداوندا رحم كن وقوف مرا و مبارك گردان اعمال مرا و سلامت دار دين مرا و قبول كن عبادات مرا .
و در صحيح منقولست از عبد الله بن سنان كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه حق سبحانه و تعالى دو فرشته را موكل گردانيده است در اين تنگناهاى عرفه كه آن مشعر است و دعا مىكنند كه خداوندا سلامت دار سلامت دار مردمان را .
و در صحيحه اعرج منقولست كه دو ملك راههاى تنگ را مىگشايند در

434