* ( مِنْ حَيْثُ أَفاضَ النَّاسُ وَاسْتَغْفِرُوا الله إِنَّ الله غَفُورٌ رَحِيمٌ . ) * و روى زرعة عن أبي بصير قال قال أبو عبد الله صلوات الله عليه إذا غربت الشّمس يوم عرفة فقل اللَّهُمَّ لا تجعله اخر العهد من هذا الموقف و ارزقنيه ابدا ما أبقيتني و اقلبني اليوم مفلحا منجحا مستجابا لي مرحوما مغفورا لي بأفضل ما ينقلب به اليوم أحد من وفدك و حجّاج بيتك الحرام و اجعلني اليوم من أكرم وفدك عليك ، و أعطني أفضل ما أعطيت أحدا منهم من الخير و البركة و الرّحمة و الرّضوان و المغفرة و بارك لي فيما ارجع اليه من أهل أو مال أو قليل أو كثير و بارك لهم فىّ ) ( 1 ) اما بار كردن از عرفات و آمدن به مشعر پس چون آفتاب فرو رود در روز نهم پس روانه شو با سكينه دل و وقار تن و روانه شو با استغفار زيرا كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه پس روانه شويد از جائى كه روانه مىشوند غير أهل حرم كه آن عرفاتست چنان كه گذشت كه قريش از مشعر الحرام به عرفات نمىرفتند كه ما : أهل اللهيم و حرم از ماست ، و جمعى كه از خارج مىآيند ايشان مىبايد كه از خارج حرم افاضه نمايند ، و چون چنين مقرر بود متوقع بودند كه حضرت سيد الأنبياء صلى الله عليه و آله نيز متابعت قريش فرمايند و همگى نظر به قبهء حضرت داشتند كه ببينند كه حضرت در مشعر خواهند ماند يا خواهند رفت ، و حضرت نيز منتظر وحى بودند كه جبرئيل آمد و اين آية را آورد كه قريش نيز با ساير مردمان از عرفات كوچ كنند و قبه آن حضرت به عرفات رفت و قريش مغموم شدند تا آن كه در مسجد عرفات خطبه خواندند و آية را بر ايشان خواندند و مردمان مطمئن شدند ، و ظاهرا اين آية مقدم نازل شده است و اگر چه آية صريحا دلالت بر وجوب وقوف عرفه نمىكند و ليكن فعل حضرت حجة است ، و از آية سابقه و اين

432