كه بر ما و عالميان دارى كه هيچ كسرا قدرت شمردن آنها نيست و تلافى آن نعمتها نمىتوان كرد به عبادت و طاعت ، و حمد الهى مىكنى بهر آية كه در آن ياد كرده است حمد خود را در قرآن مجيد ، و تسبيح مىگويى به تسبيحاتى كه خود به آنها تنزيه خود فرموده است در قرآن ، و تكبير مىگويى خداوند خود را بهر تكبيري كه خود را به آن تكبير ياد نموده است در قرآن ، و تهليل مىكنى خداوند خود را بهر تهليلى كه حق سبحانه و تعالى خود را به آن تهليل كرده است و صلوات بر محمد و آل أو مىفرستى و بسيار مىفرستى .
و سيد جمال الدين ابن طاوس همه را ذكر كرده در ضمن دعاى طويل و ساير دعوات از أئمة معصومين صلوات الله عليهم كه تخمينا دو ثلث قران باشد بلكه بيشتر با زياراتي كه نقل كرده است در اقبال و غيره ، و مىبايد كه سعى كنى در دعا و خداوند خود را بخوانى بهر اسمى كه خود را به آن خوانده است در قرآن مجيد و بهر اسمى كه مىدانى خصوصا أسمائي كه در آخر سوره حشر است ، و مىگويى كه سؤال مىكنم ترا يا الله و يا رحمن بهر نامى كه ترا هست ، و سؤال مىكنم ترا به قوت و قدرت و عزت تو و بجميع آن چه علم تو احاطه كرده است آن را و به جامعيّت يا به حق جامعيّت مر كمالات را و به أركان تو كه أنبياء و اوصيايند ، يا صفات و اسما ، و به حق رسولت كه رحمتهاى تو بر أو باد [ و ] به حق اسم بزرگترى كه از أسماء أكبر أكبر است ، و مىخوانم ترا به آن أسماء ، يا به حق آن اسم اعظمى كه هر كه ترا به آن اسم بخواند بر خود لازم گردانيده كه أجابت كنى أو را ، و به حق اسم أعظم أعظمت كه بر خود لازم كرده به وعده ات كه هر كه ترا به آن اسم بخواند أو را رد نكنى و هر چه از تو طلبيد بدهى ، به حق همه اينها كه سؤال مىكنم كه جميع گناهان مرا

426