( 1 ) و منقولست به أسانيد صحيحه از رفاعه كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از شخصي كه از طواف خانه فارغ شود و وقت عصر داخل شود آيا سعى مىكند پيش از نماز يا نماز مىكند پيش از سعى حضرت فرمودند كه باكى نيست كه طواف كند و بعد از آن سعى به جا آورد يعنى آن چه توهّم كرده كه مىبايد اتّصال طواف و سعى به مرتبهء به جا آورده باشد كه نماز واجب در ميان در نتواند آمدن نه چنين است بلكه اگر در اثناى طواف و سعى باشد و وقت نماز داخل شود متوجه نماز شدن أولى است اگر همه از جهة تقيه باشد كه مىبايد آن را مقدم دارند ، و كلينى همين حديث را ذكر كرده است در صحاح و در آخرش چنين - لا بل يصلَّي ثمّ يسعى ) * - و بنا بر اين احتياج نيست به تأويل و ظاهرا تصحيف شده است از قلم نساخ .
و كلينى در صحيح از معاوية بن عمار روايت كرده است و بىدغدغه كتاب معاوية نزد محمد بن يعقوب بوده است و طرق بسيار به أو داشته است ، ديگر كتاب ابن أبي عمير نزد أو بوده است و طرق بسيار به أو داشته است و از جهة تفنن طريق از همه طرق روايت مىكند و نمىدانست كه كار به اين جا خواهد رسيد كه بگويند إبراهيم بن هاشم را نمىشناسيم و سهل بن زياد ضعيف است و أمثال اينها و اگر نه هميشه از جمعى روايت مىكرد كه شما به ايشان اعتقاد داشته باشيد .
غرض اينست كه متذكر شوى و مطلع شوى بر سخافت آراء جمعى كه خبر از جائى ندارند ، أولا هر گز ديدى كه شيخ طوسي تا علامه رحمهم الله تعالى گفته باشند كه اين حديث ضعيف است از جهة اين جماعت چون معلوم بوده است كتب كه از آن جماعت است مثلا الحال هر گز

34