إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 817)

نماز و روزه را ( و روى عن ابن مسكان عن أبي بصير قال سألته عن رجل تمتّع فلم يجد ما يهدى فصام ثلاثة ايّام فلمّا قضى نسكه بدا له ان يقيم سنة قال فلينظر منهل أهل بلده و إذا ظنّ انّهم قد دخلوا بلدهم فليصم السّبعة الايّام ) ( 1 ) و به پانزده سند صحيح و سه حسن كالصحيح منقولست از أبو بصير كه گفت از آن حضرت صلوات الله عليه سؤال كردم از شخصي كه حج تمتع كند و نيابد هدى را و بدل از آن سه روز روزه بگيرد و چون فارغ شود از اعمال حج به خاطرش رسد كه يك سال در مكة معظمه مجاورت نمايد حضرت فرمودند كه تخمين كند وارد شدن أهل بلدش را .
و در كافى مقدم أهل بلده در اين حديث و حديث بزنطى يعنى رسيدن يا وقت رسيدن أهل بلدش را پس گمان به همرسد كه أصحاب و رفقاى أو داخل بلدش شده‌اند آن هفت روز را روزه مىگيرد يعنى اگر زيادة از يك ماه نباشد و اگر زيادة از يك ماه باشد چون يك ماه بگذرد هفت روز را روزه مىگيرد ، و در صحيح از بزنطى منقول است بنحو حديث أبو بصير ( و في رواية معاوية بن عمّار عن أبي عبد الله صلوات الله عليه انّه ان كان له مقام بمكَّة فأراد ان يصوم السّبعة ترك الصّيام به قدر مسيره إلى أهله أو شهرا ثمّ صام و ان لم يصم الثّلاثة الايّام فوجد بعد النّفر ثمن الهدى فانّه يصوم الثّلاثة لأنّ ايّام الذّبح قد مضت ) ( 2 ) و به بيست سند صحيح منقول است از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه اگر در مكة معظمه بماند و خواهد كه هفت روز را روزه بگيرد روزه را نگيرد به مقدار رفتن بسوى خانه يا گذشتن ماه اگر بيشتر

321