إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 817)

شايد كه تذكيه كرده باشند و خالى از قوتى نيست و از پيش گذشت و خواهد آمد إن شاء الله تعالى ( و روى القاسم بن محمّد عن أبي حمزة قال سألت أبا عبد الله صلوات الله عليه عن رجل ساق بدنة فانكسرت قبل ان يبلغ محلَّها أو عرض لها موت أو هلاك قال يذكَّيها ان قدر على ذلك و يلطخ نعلها الَّتى قلَّد بها حتّى يعلم من مرّ بها قد زكَّيت فياكل من لحمها ان أراد فإن كان الهدى مضمونا فانّ عليه ان يعيده يبتاع مكان الهدى إذا انكسر أو هلك و المضمون الواجب عليه في نذر أو غيره فإن لم يكن مضمونا و انّما هو شئ تطوّع به فليس عليه ان يبتاع مكانه الَّا ان يشاء ان يتطوّع ) ( 1 ) و منقولست از على كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از شخصي كه شترى را براند با خود بعد از احرام و اشعار يا تقليد پس پاى أو بشكند پيش از آن كه به محل خود رسد و محلش مكَّه است اگر در عمره سياق كرده باشد و منى است اگر در حج رانده باشد يا عارض شود آن را موتى يا هلاكى كه بخوابد چون شتر تا جان دارد مىرود و چون خوابيد غالبا مىميرد خصوصا در صحراى مكة معظمه كه كسى نمىايستد كه آن را آب و علف بدهد شايد جان به همرساند ، و ممكن است كه عطف تفسيري باشد حضرت فرمودند كه آن شتر را مىكشد اگر قادر باشد بر آن و كفشى را كه در گردنش آويخته بود به خون مىزند و كفش خونين علامت اينست كه آن را ذبح كرده‌اند و يا آن كه كفش خونين را بر كوهانش مىمالد كه خونين شود اگر چه بهتر پيشتر اشعارش كرده باشند تا آن كه اگر كسى بر آن بگذرد بداند كه آن را تذكية كرده‌اند اگر خواهد تواند خورد .

291