( و روى عن حفص بن البخترىّ قال قلت لأبي عبد الله صلوات الله عليه رجل ساق الهدى فعطب في موضع لا يقدر على من يتصدّق به عليه و لا يعلم انّه هدى قال ينحره و يكتب كتابا يضعه عليه ليعلم من مرّ به انّه صدقة ) ( 1 ) و به بيست و دو سند صحيح منقولست از حفص كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه شخصي سياق هدى كرد و هلاك شد در جائى كه كسى نيست كه تصدق كند بر أو و نمىتوان چنان كردن كه دانسته شود كه اين هدى است و در تهذيب به اين عبارتست كه و لا من يعلمه يعنى انّه هدى يعنى در آنجا كسى نباشد از اعراب و غير آن كه اعلام كند أو را كه اين هديست و جايز باشد أو را خوردن حضرت فرمودند كه به رقعه مىنويسد كه اين هديست و بر روى ذبيحه مىگذارد تا اگر كسى از آنجا گذرد بداند كه اين صدقه است و تواند خورد و اخبار بسيار از اين باب واقع شده است كه دلالت مىكند بر اكتفا به أمثال آن قراين در حليّت لحم مطروح و از اين بابست اگر كسى مصحفى را در مسجد بيابد حكم به طهارت جلد مىتوان كرد و أكثر أصحاب لحم و جلد مطروح [ را ظ ] نجس مىدانند بنا بر آن كه أصل عدم تذكيه است و بعضي عمل به أصلين متعارضين كرده‌اند كه حرام است و پاك است اما حرمت به اعتبار أصل عدم تذكيه چنان كه خواهد آمد و اما عدم نجاست به اعتبار آن كه أصل در أشياء طهارت است تا علم به نجاست بهم نرسد و در اين مواضع علم به نجاست ندارد و بعضي اينها نجس مىدانند به نجاست حكمي به آن كه با چنين پوستى نماز نمىتوان كرد اما اگر ملاقاة كند به جايى يا چيزى را كه رطب باشد كه آن نجس نمىشود و چون پيش از ملاقاة پاك بود و علم به نجاست اين پوست نداريم

290