محمد باقر صلوات الله عليه فرمودند كه تفث بعد عهد مكلف است از بوى خوش و هر گاه مناسك حجرا به جا آورد بوى خوش بر أو حلال مىشود پس قضاى تفث بوى خوش كردنست يا أسباب آن را واقع كردن چنان كه خواهد آمد ، و در بعضي از نسخ حقوق به قافست يعنى آدمي را حقي هست از بوى خوش و چون مدّتى شده است كه به سبب احرام آن حقوق را به جا نياورده است بعد از اداى مناسك آن حقوق را تدارك مىكند و ظاهرا تصحيف از نساخ شده است ( و في رواية البزنطىّ عن الرّضا صلوات الله عليه قال التّفث تقليم الأظفار و طرح الوسخ و طرح الاحرام عنه ) ( 1 ) و به شش سند صحيح و به أسانيد بسيار حسنه كالصحيحه منقولست كه آن حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه قضاى تفث به گرفتن ناخنهاست و دور گردن چركنتهاست و به انداختن جامهاى احرام است كه چركن شده باشد با آن كه في نفسها پوشيدنش نيز دشوارتر است بر نفوس خصوصا بر متكبران ( و روى عن عبد الله بن سنان قال اتيت أبا عبد الله صلوات الله عليه فقلت جعلني الله فداك قول الله عزّ و جلّ * ( ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ ) * قال اخذ الشّارب و قصّ الأظفار و ما أشبه ذلك قال قلت جعلت فداك فانّ ذريحا المحاربىّ حدّثنى عنك انّك قلت ثمّ ليقضوا تفثهم لقاء الامام و ليوفوا نذورهم تلك المناسك قال صدق ذريح و صدقت انّ للقرآن ظاهرا و باطنا و من يحتمل ما يحتمل ذريح ) ( 2 ) و منقولست در صحيح از عبد الله كه گفت سؤال كردم به خدمت حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه آمدم بعد از آن كه از ذريح شنيده

252