يحلق رأسه و يذبح شاته ثمّ ينصرف إلى أهله ثمّ قال هذا لمن اشترط على ربّه عند احرامه ان يحلَّه حيث حبسه فإن لم يشترط فانّ عليه الحجّ و العمرة من قابل . ) ( 1 ) و به أسانيد صحيحه منقولست از ضريس ثقة پسر برادر زراره كه در كناسه ساكن بود و آن محله ايست از محلات كوفه كه گفت سؤال كردم از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه از شخصي كه از خانه خود بيرون آمده باشد بقصد حج تمتع و به مكة معظمه رسد در روز عيد يعنى بعد از طلوع صبح كه اگر روانه مشعر شود بعد از طلوع آفتاب خواهد رسيد و وقوف عرفات و مشعر را در نيابد يا وقتي برسد كه قريب بظهر باشد و اضطراري مشعر را نيز در نيابد بنا بر قول ديگر كه خواهد آمد پس حضرت فرمودند كه بر احرام خود مىماند قطع تلبيه مىكند وقتي كه داخل مىشود و طواف عمره مفرده و سعى مىكند و سر مىتراشد چون در عمره مفرده سر تراشيدن بهتر است و اگر گوسفندى با خود آورده باشد مىكشد و بعد از آن طواف نساء مىكند و به خانه خود برمىگيردد پس حضرت فرمودند كه آن كه بر مىگردد [ و بر نمىگردد ] وقتي است كه در حال احرام شرط كرده باشد به آن كه گفته باشد كه خداوندا مرا محل كن هر جا كه محبوس كنى مرا كه نتوانم بحج تمتع كردن و اگر شرط نكرده باشد بر اوست كه سال آينده حج و عمره به جا آورد يعنى بر سبيل استحباب چون حج أول نيز بر سبيل استحباب بود و اگر نه فرق نيست در حج واجب كه شرط كرده باشد يا نكرده باشد كه سال ديگر حج مىكند بر سبيل وجوب با استطاعت مگر آن كه در ذمه اش مستقر شده باشد و خواهد آمد و جاى اين حديث اينجا نيست چنانكه ظاهر است .

698