عليه جعلت فداك انّي لما قضيت نسكي للعمرة اتيت أهلي و لم اقصّر قال عليك بدنة قال فانّى لمّا أردت ذلك منها و لم تكن قصّرت امتنعت فلما غلبتها قرضت بعض شعرها بأسنانها قال رحمها الله انّها كانت أفقه منك عليك بدنة و ليس عليها شئ ) ( 1 ) و منقولست در صحيح از حماد و اين حديث در كافى و تهذيب منقولست از حماد و ظاهرا در وقت اين سؤال حماد حاضر بوده است و نخواسته كه چنين قباحت را نسبت به شيخش بدهد بعنوان قال رجل ذكر كرده است و محمد بن علي بن حلبى نيز شنيده بود كه از برادرش چنين امرى واقع شده است أو نيز اين واقعه را از حضرت مىپرسيد ، و احتمال ديگر هست كه محمد بعد از آن كه از حلبى شنيده بود چون به خدمت حضرت رسيده باشد از حضرت سؤال كرده باشد حاصل آن كه حماد مىگويد كه شخصي به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه عرض نمود كه فداى تو گردم چون طواف و سعى عمره را به جا آوردم پيش از آن كه تقصير كنم با أهل خود نزديكى كردم حضرت فرمودند كه بدنه بده كه شتر بزرگ باشد و مشهور آنست كه مىبايد كه شتر پنج سأله پا در شش باشد باز آن شخص عرض نمود كه چون خواستم كه پيش زن روم امتناع نمود چون تقصير نكرده بود پس چون بر أو زور آوردم بعضي از موى خود را به دندان گرفت جدا كرد حضرت فرمودند كه حق سبحانه و تعالى أو را رحمت كند زنت اعلم بود از تو بر تست كه شترى بدهى و بر أو چيزى نيست چون در تقصير تقصير نكرد و تو تقصير كردى و دور نيست كه سايل جاهل مسأله باشد و كفّاره بر سبيل استحباب باشد يا آن كه در مانند حلبى جهل عذر نباشد اگر چه ممكن است كه در أوايل تشرف به خدمت آن حضرت باشد و الله تعالى يعلم

670