( 1 ) به سى سند صحيح و بيست و پنج حسن كالصحيح منقول است از حمّاد كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه من اراده عمره تمتع دارم چه بگويم حضرت فرمودند كه مىگويى خداوندا مىخواهم كه عمره تمتع به جا آورم كه بعد از آن حج تمتع به جا آورم موافق كتاب تو و سنت پيغمبر تو صلى الله عليه و آله و اگر خواهى در وقت قصد به خاطرت در مىآورى عمره تمتع را .
و در همه أحاديث صحيح كه وارد شده است كه نيت را بلند گفتن در خصوص حج و عمره مطلوب است از جهة آنست كه ظاهر سازند كه عمر و ساير منافقانى كه با أو شريك بودند در ترك حج تمتع همه مخالفت صريح نمودند خدا و رسول را و ظاهر سازند كفر عمر را و اگر جائى باشد كه خوف باشد نيت را در خاطر بگذارند مثل ساير عبادات و بر اين مضمون أحاديث متواتره وارد شده است .
( و سأله حمران بن أعين عن الرّجل يقول حلَّنى حيث حبستني قال هو حلّ حيث حبسه الله عزّ و جلّ قال أو لم يقل . ) ( 2 ) و ظاهرا نساخ حمزة بن حمران چنين كرده‌اند چون كلينى از حمزه روايت كرده است و صدوق نيز در بحث محصور همين حديث را از حمزه روايت كرده است اگر چه ممكن است كه حمزه با پدرش شنيده باشد و صدوق در كتاب هر دو ديده باشد و ليكن بعيد است چون اگر حمران روايت كرده بود البتة در يكى از كتب مذكور مىشد و على اى حال سند كالصحيح است زيرا كه سند حمزه از صدوق صحيح است از ابن أبي عمير از حمزه و حمزه توثيق ندارد و ليكن چون ابن أبي عمير از جمعى است كه اجماع است بر تصحيح ما يصح عنه كالصحيح است و اگر از حمران باشد

507