و جمعى از فضلاى ما معارضه كرده‌اند با ايشان در مثل آية « * ( وَسَيُجَنَّبُهَا الأَتْقَى ) * » كه مىبايد مراد از اين آية على باشد چون امامت آن حضرت منصوص و به نصوص متواتره ثابت شده است و امامت مفضول قبيح است عقلا پس مىبايد كه آن حضرت أفضل باشد پس مىبايد كه مراد از اتقى آن حضرت باشد ، و ظاهرا به محض جدل اين معارضات واقع شده است و عامه و خاصه روايت كرده‌اند كه آية در شأن أبو دحداح نازل شده است و اتقى إضافي است نسبت به آن شخصي كه تكذيب نبي كرد لهذا أو را اشقى گفت با آن كه بحسب ظاهر مسلمان بود و اگر چه منافق بود اما اشقى از أو بسيار بودند امّا بحسب احتمال ممكن است گفتن كه چون روايات أسباب نزول أحاديث مفيد علم نيست ممكن است كه مراد از اين آية علي بن أبي طالب باشد نه آن كه جزم كنند كه البتة در شأن آن حضرتست و أكثر قرآن در شأن آن حضرت و در ذم دشمنان آن حضرتست اگر اين آية در شأن ديگرى باشد نقصى به آن حضرت نمىرسد و هم چنين در ما نحن فيه و ليكن چون أحاديث بسيار وارد است كه اگر اين آية در شأن آن حضرت نازل شده باشد مظنون آنست كه نفقه بر خيل افترا عامه باشد چنانكه دأب ايشانست و اگر حضرت نيز فرموده باشند تقيه كرده خواهند بود يا آن كه همين آية دو مرتبه نازل شده باشد يا دو آية باشد و يكى را انداخته باشند به توهم تكرار چنانكه عامه و خاصه اخبار متواتره نقل كرده‌اند كه قرآن زيادة بر اين بوده است و آن نزد حضرت امام العصر و الزمان و خليفة الرحمن است صلوات الله عليه و الله تعالى يعلم و مؤيد اخفا آن كه روزى حضرت أمير المؤمنين صلوات الله عليه بر

382