( 1 ) و در صحيح از شهاب منقول است كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه حال مرا شما مىدانيد و توسعه كه دارم و احسان به برادران مؤمن مىكنم و گاه هست كه تا ده نفر از برادران در راه مكة با خود مىبرم و بر ايشان توسعه مىكنم كه أكثر خرجهاى ايشان با من است حضرت فرمودند كه چنين مكن كه فقرا را با خود ببرى كه اگر تو بسط كنى و خرجهاى متنعمانه كنى ايشان نيز بكنند فقير مىشوند و محتاج ، و اگر ايشان نكنند و بر سر سفره نشينند سبب ذلت ايشان مىشود مصاحبت كن با كساني كه مثل تو باشند و مرتبه ديگر همين عبارت را از روى تأكيد فرمودند و عبارت دويم در أكثر نسخ اين كتاب هست چنانكه در محاسن هست و در بعضي از نسخ نيست چنانكه در كافى نيست ، و ظاهرا اگر اغنيا به فقرا زر بدهند كه آنها با هم باشند بهتر است مگر آن كه فقرا جمعى باشند كه اگر نزد غنى نباشند هلاك شوند به آن كه مثلا عادت كرده باشند به گدايى و نسبت به ايشان مذلت نباشد يا تحصيل ما يحتاج خود نتوانند كرد اگر چه زر داشته باشند يا طبخ نتوانند كرد و أمثال اينها كه در اين صورت ثوابش عظيم است ( و قال أبو جعفر صلوات الله عليه إذا صحبت فأصبحت نحوك و لا تصحب من يكفيك فانّ ذلك مذلَّة للمؤمن ) ( 2 ) و در صحيح از حماد از حريز از بعضي مشايخ أو منقولست كه حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه مصاحبت كنى با كساني بكن كه مثل تو فقير باشند و با كساني مصاحبت مكن كه خرج تو با ايشان باشد كه اين سبب ذلت و خوارى مؤمن است و حق سبحانه و تعالى مىخواهد كه تو عزيز باشى خود را ذليل مكن و اين حديث خطابست به فقرا و أول با اغنيا كه نظر بهر دو مكروه است .

340