صلوات الله عليه فقال أوصيك بتقوى الله و أداء الأمانة و صدق الحديث و حسن الصّحابة لمن صحبك و لا قوّة الَّا با لله ) ( 1 ) و در صحيح منقولست كه عمّار گفت كه وصيت و امر كردند مرا حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه و فرمودند كه امر مىكنيم ترا يا عهد مىگيرم از تو كه پرهيزكار باشى از خداوند عالميان ، و به آن كه امانت را به صاحبش برسانى ، و راست به گويى و نيكو مصاحبت يا معاشرت كنى با كساني كه با تو صحبت مىدارند ، يا معاشرت مىكنند و قوتى نيست بر عمل باين وصيتها مگر بعون الهى ، و اين مضامين هر يك و مجموع متواتر است از أئمة هدى صلوات الله عليهم و خصوصيتى بسفر ندارند هميشه مطلوبست و آن كه بلفظ وصيت واقع شده است ظاهرا علتش اينست كه گويا مىفرمايند كه شايد آخر عمر ما باشد و ديگر ما را نه بيني چنين و چنين كن ( و روى محمّد بن مسلم عن أبي جعفر صلوات الله عليه قال من خالطت فان استطعت ان يكون يدك العليا عليه فافعل ) ( 2 ) و در قوى كالصحيح و در حسن كالصحيح و در صحيح منقولست كه حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه فرمودند كه با هر كه معاشرت كنى و اختلاط كنى تا توانى چنان كنى كه تو بر أو فايق باشى در احسان و اكرام و تواضع و أمثال اينها و در كافى عليهم است و هر دو جايز است و در محاسن مثل أصل است

324