است و اين در صورتى است كه جدا نكرده باشد پيش از خروج كه اگر جدا كرده باشد فطره است و اداست چنانكه در روايات صحيحه وارد شده است و بعد از عزل احوط آن است زودتر بدهد به مستحق كه اگر تاخير كند در دادن به مستحق بىعذرى و تلف شود ضامن است كه مثل آن را يا قيمت آن را به مستحقين بدهد چنانكه در صحيحه زراره است و وارد شده است در حديثى كه تا اول ذى القعده تاخير مىتواند كرد محمول است بر آن كه عذرى داشته باشد و از جمله اعذار است آن كه خواهد به صلحاء و اتقياء دهد يا به صالحى وعده داده باشد كه به او دهد چنانكه در موثقه ابن عمير است .
< صفحة فارغة > [ فطره عيال ] < / صفحة فارغة > ( و روى محمّد بن مسعود العيّاشىّ قال حدّثنا محمّد بن نصير قال حدّثنا سهل بن زياد قال حدّثنى منصور بن العبّاس قال حدّثنا اسماعيل ابن سهل عن حمّاد بن عيسى عن حريز عن زرارة عن ابى عبد الله صلوات الله عليه قال قلت عبد [ رقيق خ ] بين قوم عليهم فيه زكاة الفطرة . قال اذا كان لكلّ انسان رأس فعليه ان يؤدّى عنه فطرته و اذا كان عنده عدّة العبيد و عدّة الموالي سواء و كانوا جميعا فيهم سواء ادّوا زكاتهم لكلّ واحد منهم على قدر حصّته و ان كان لكلّ انسان منهم اقلّ من رأس فلا شىء عليهم ) ( 1 ) مرويست در حسن كالصحيح از عياشى گفت كه قرائت كرد بر من و ديگران محمد بن نصير مكبر يا مصغر ثقه گفت حديث كرد و بر ما خواند سهل بن زياد كه شيخ توثيق او كرده است و جرحش نيز كرده است گفت كه حديث كرد مرا تنها و در وقت خواندن شريك نداشتم منصور بن عباس كه توثيقش و

677