مىفرمودند و مىفرمودند كه هر شب وقت افطار حق سبحانه و تعالى هفتاد هزار هزار بنده را از را از آتش دوزخ آزاد مىفرمايد كه همه مستوجب جهنم شده باشند و در شب آخر بقدر آن چه در همه شبها آزاد مىفرمود و من دوست مىدارم كه حق سبحانه و تعالى ببيند كه هر بنده كه دارم از جهت رضاى او آزاد مىكنم شايد مرا به فضل خود از آتش عذاب خود آزاد كند ، و آن حضرت بنده را زياده از يك سال نگاه نمىداشتند هر بنده كه در عرض سال بهم مىرسانيدند در شب آخر ماه همه را آزاد مىفرمودند و هر سال در عرفات در وقت حج بنده بسيار مىخريدند و ايشان را بحج باز مىداشتند و مقصود ايشان اين بود كه مردمان در عرفات بسيار باشند و چون قريب با آخر روز مىشد كه بار مىكردند همه را آزاد مىكردند و به هر يك جايزها مىدادند كه مدت عمر به آن تعيش كنند ، و بنا بر اين است كه در كتب رجال بسيارند كه مذكور است در شأن ايشان كه از موالى على بن الحسيناند صلوات الله عليهما و ظاهر است كه غرض آن حضرت از اين افعال تعليم ديگران است كه تفكر كنند كه هر گاه آن حضرت با عصمت و جامعيت جميع كمالات اينها مىفرمودند ظاهر است كه حال امثال ماها چون است و چه مىبايد كرد .
و بدان كه وداع ماه مبارك به نحوى كه با او خطاب كنند لازم نيست و دعاهاى وداع بسيار است در هيچ يك به اين عنوان نيست مگر دعاى صحيفه كامله پس اگر دعاى اين كتاب خوانده شود وداع متحقق مىشود كه بنده از جناب اقدس الهى طلب كند كه خداوندا مرا به سال ديگر برسان كه دلالت بر آن كه از او دل گير نيست چنانكه به حسب متعارف اگر مهمانى از خانه بيرون رود و از بودن مهمان نفعهاى عظيم به ما رسيده باشد و آدمى مشايعت او كند و مغموم باشد از رفتنش وداع كرده است او را هر چند اظهار تحسر بسيار و غم و الم بىشمار نكند بهتر خواهد بود و الله تعالى يعلم .

625