فرزند امر را ضم فرموده‌اند به اذن اشاره ايست به آن كه بسيار است كه رخصت مىدهند و بالطبع راضى نيستند آن قسم رخصتى خوب نيست بلكه مىبايد كه چنان راضى باشند كه خود بفرمايند كه روزه بگيرد و اگر اين رخصتها نباشد مهمان نادان خواهد بود و زن عصيان شوهر كرده خواهد بود كه بى رخصت او روزه گرفته است ، بسا باشد كه در اثناى روز خواهد مجامعت كند و هر چند در روزه سنت مجامعت مىتواند كرد كه روزه زن را باطل كند بر تقدير صحت و ليكن گاه باشد كه نداند يا اگر داند رعايت حرمت روزه بايدش كردن يا كند ، لهذا زنان حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله قضا ماه رمضان را تاخير مىكردند تا ماه شعبان ، و قطع نظر از اينها گاه باشد كه روزه حسن او را كم كند و اين معنى نيز ضرريست كه به شوهر رسانيده است و عصيان الهى كرده است كه روزه را بى رخصت شوهر به جا آورده است ، و بنده صلاح خود را مبدل به فساد كرده خواهد بود و اطاعت را به عصيان و خير خواهى را مبدل كرده خواهد بود به غش كه خلاف خير خواهيست ، و در علل هست عبارت غاشا بعد از عاصيا و در كافى نيست و فرزند عاق پدر و مادر خواهد بود خصوصا وقتى كه ايشان نهى كرده باشند از صوم ، و در علل بعد از عاقا قاطعا للرحم هست كه قطع رحم كرده خواهد بود اگر چه عقوق لازم دارد قطع رحم را ليكن اشاره است به آن كه دو عذاب خواهد داشت يكى عذاب قطع رحم و ديگر عذاب عقوق والدين و در روزه اين جماعت خلافست ميان علما بعضى همه را مكروه من دانند يعنى ثوابش كمتر خواهد بود از آن كه با رخصت اين جماعت باشد و جمعى در همه حرام مىدانند و جمعى مىگويند كه همه صحيح نيست ، و جمعى به حرمت با عدم صحت قايلند در بعضى از اينها و در آن بعض نيز خلافست و اكثر مكروه مىدانند به معنى اقل ثوابا و جمعى مكروه مىدانند به

575