كنيت آن حضرت را نبايد برد .
و مضمون كتابت آن كه هر گاه شخصى بميرد و ده روز قضاى ماه رمضان در ذمّت او باشد و او را دو وارث باشد آيا جايز است كه اين ده روز را با هم روزه دارند و رعايت ترتيب نكنند چنانكه در قضاى نماز رعايت ترتيب مىكنند و محتمل است كه مراد راوى اين باشد كه ده روز را حصّه كردن واجب است يا جايز است كه پنج روز را اين وارث و پنج روز را آن وارث و ظاهر لفظ سؤال از هر دو است پس فرمان همايون آن حضرت صادر شد و اصل توقيع طغراى پادشاهان و صدور و امثال ايشان است كه مخصوص ايشان است و ديگرى طغرا نمىكند پس ممكن است كه در جواب خواص اسم مبارك خود را طغرا فرموده باشند كه سبب زيادتى يقين روات شود يا آن كه مرتبه مرتبه شايع شده باشد كه كتابت بزرگان را تشبيه به طغرا و فرامين ملوك كرده چنين گويند بلكه پادشاهى واقعى كه از جانب الهى است پادشاهى ايشان است على اى حال بعضى اين آداب را رعايت مىنمودند و بعضى شأن ايشان را از آن ارفع مىدانستند كه اطوار و القاب ملوك را بر ايشان اطلاق كنند بارى حضرت فرمودند كه قضا مىكند از ميت بزرگترين دو ولى ده روز را پى در پى پس اگر سؤال از وجوب كرده باشد جواب اين خواهد بود كه اصل وجوب بر پسر بزرگتر يا وارث بزرگتر است تا منافات نداشته باشد جواز قضا از ديگرى و اگر سؤال از جواز باشد جواب نفى جواز خواهد بود چون عبادت بد نيست و در عبادات بدنيه بدليّت نمىرود و مگر آن چه استثنا شده است و محتمل است كه امر استحبابى باشد به قرينه توالى كه چون تتابع در قضا واجب نيست چنانچه كه گذشت پس چنانچه تتابع واجب نيست هم چنين به فعل آوردن بزرگتر و خلافست در آن كه

569