اينجا نيت نمىتواند كرد مگر آن كه از عالمى تحقيق كند و او بگويد كه احتياطا واجب است يا بگويد كه اصل عدم وجوب است تا وجوب ظاهر شود قصد سنت بكن يا بگويد كه قصد واجب بكن و اگر در واقع مكلف باشى نيت كرده و اگر مكلف نباشى نيت تمرينى كرده ، و اطفالى كه بى دغدغه بالغ نباشند نيز نيت وجوب از جهة ايشان بهتر است زيرا كه بنا بر مذهب مشهور بر ايشان نه واجب است و نه مستحب بلكه از جهة عادت كردن ايشان است به عبادت و عادت بواجب مىبايد كرد ايشان را و يا مىگويد كه چنين نيت كن كه اگر بالغ باشم واجب باشد و الَّا تمرينى باشد يا مستحب و اين بهتر است .
اما اگر شرايط تكليف محقق باشد مىداند كه روزه ماه رمضان سنت نمىباشد بلى چيزى كه مشكل است نيت قربت است كه در همه عبادت يك جا طلبيده‌اند و در چيزى چند كه غالبا للَّه واقع نمىشود در آنجا ذكر كرده‌اند مثل احاديث زيارت برادر مؤمن چون اكثر اهل دنيا يكديگر را بواسطه الفتى كه با يكديگر دارند يا از جهة احتمال نفعى يا رفع مضرتى مىبينند و از جهة رضاى الهى كم مىباشد ، در هر حديثى كه وارد شده است كه من زار اخاه المؤمن مقيّد به للَّه يا فى الله است مگر نادرى ، و هم چنين و در چندين هزار حديث كه در نماز وارد شده است يك حديث وارد نشده است كه من صلى للَّه و فى الله چون وضع نماز را از جهة عبادت اوست بر خلاف آن نمىبايد كه واقع شود ، و غالبا نمىشود لهذا جماعت مطلوب است و شقاوت بسيار مىبايد كه اصل نماز را از جهة خلق كند و آن نيز ظاهر است كه كسى كه چنين است در خانه و خلوت نماز نمىكند و در برابر مردم گاهگاهى مىكند كه تارك الصّلاتش نگويند ، و هم چنين كسى همه كارهاش باطل است يك جا گفته‌اند كه

558