و بر اين معنى مثل حديث صحيح حلبى كه گفت حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه روزه كفاره ظهار دو ماه پى در پى است و تتابع آن است كه يك ماه را تمام روزه بدارد و از ماه ديگر چند روز روزه بدارد يا چيزى روزه بدارد اگر چه يك روز باشد پس اگر عارض شود او را چيزى كه بايد افطار كند افطار كند و بعد از آن ما بقى را به جا آورد و اگر يك ماه روزه بدارد و بعد از آن او را چيزى عارض شود و افطار كند پيش از آن كه از ماه ديگر چيزى گرفته باشد و تتابع بهم رسيده باشد كفاره را از سر گيرد .
و در موثق كالصحيح از سماعه منقول است كه گفت از آن حضرت سؤال كردم از شخصى كه بر او باشد دو ماه پى در پى آيا تفريق مىتواند كرد در ميان ايام حضرت فرمودند كه هر گاه زياده از يك ماه پى در پى بدارد وصل كرده است پس اگر او را عارض شود امرى و افطار كند باكى نيست و اگر كمتر از يك ماه باشد روزه را از سر مىگيرد و ظاهر اين دو حديث آن است كه اگر عارضى بهم رسد از مرض و حيض و امثال اينها اعاده بايد كرد و از آن جمله است آن كه صبح بيدار شود و محتلم شده باشد چون احاديث گذشت كه اگر محتلم شده باشد آن روز را از قضا نمىدارد ، و معلل بود به آن كه ماه رمضان مشابهت ندارد به چيزى ديگر چون علاج نمىتوان كرد اما روزه ى ديگر را در وقت ديگر به جا مىتوان آورد و جمعى از علما قايلند به استيناف و ليكن اگر باين اخبار عمل كنيم طرح اخبار صحيحه مىبايد كرد و جمع بهتر است از طرح پس جمع مىكنيم كه اعاده بر سبيل استحباب است يا عذر را حمل مىكنيم بر عذرى كه با آن عذر روزه تواند گرفت و از آن طرف احاديث بسيار وارد شده است .
مثل حديث موثق كالصحيح از رفاعه كه گفت سؤال كردم از حضرت امام

555