عليه و آله نهى فرموده است از روزه سفر بر اوست كه قضا كند آن چه را روزه داشته است و اگر به او نرسيده است جاهل در اين معذور است و بر او چيزى نيست از قضا و گناه و به همين عبارت منقول است در صحيح از ابن ابى شعبه حلبى كه على بن ابى شعبه باشد پدر عبد الله كه حلبى مطلق در اين كتاب منصرف به او مىشود و محتمل است كه مراد از او عبد الله باشد از قبيل ابن بابويه و ابن طاوس و امثال ايشان كه منسوب به جدند و على اى حال صحيح است و ليكن اگر پدر باشد دو حديثست و اگر پسر باشد يك حديثست ، و شيخ دو حديث فهميده است چنانكه ظاهر لفظ است ، و در صحيح از عبد الرحمن بن ابى عبد الله از آن حضرت صلوات الله عليه منقول است به همين مضمون و اين سه حديث دلالت دارند بر آن كه جاهل معذور است و عالم معذور نيست و قضا مىكند .
و در صحيح از عيص منقول است كه آن حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه كسى در سفر از روى جهالت روزه بگيرد قضا نمىكند .
و در صحيح از ابن مسكان از ليث منقول است كه آن حضرت صلوات الله عليه فرمودند كه هر گاه كسى در ماه رمضان بسفر رود واجبست كه افطار كند و اگر از روى جهالت روزه بدارد قضا نمىكند .
و در صحيح از معاوية بن عمار مرويست كه از آن حضرت شنيدم كه هر گاه شخصى ماه رمضان را در سفر روزه بگيرد مجزى نيست و بر اوست كه اعاده كند و محمول است بر عالم و الله تعالى يعلم .

530