و اگر بعد از طلوع صبح داخل شود واجب نيست روزه داشتن آن روز و اگر خواهد روزه مىگيرد يعنى پيش از رسيدن بحد ترخّص افطار مىتوان كرد و اگر خواهد كه روزه باشد افطار نمىكند و پيش از ظهر داخل مىشود در حدّ ترخّص آن موضع اقامت چنانكه خواهد آمد كه مسافر هر گاه به خانه خود يا به موضعى كه قصد اقامت ده روز در آنجا دارد پيش از ظهر برسد و چيزى نخورده باشد واجبست كه آن روز را بگيرد و از واجب مجزيست ، و اگر بعد از زوال برسد يا پيش از زوال برسد و چيزى خورده باشد آن روز امساك مىكند استحبابا و قضا مىكند . و جزو اول اين حديث موافق است با حديث حلبى در آن كه سفر بعد از زوال باشد آن روز را مىگيرد و به مفهوم دلالت مىكند بر آن كه اگر پيش از پيشين مسافر شود مىخورد اگر شب نيت سفر داشته باشد .
و در حسن كالصحيح از عبيد بن زراره منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه در شخصى كه بسفر رود در ماه رمضان روزه مىدارد يا مىخورد حضرت فرمودند كه اگر پيش از زوال بيرون مىرود افطار مىكند و اگر بعد از زوال بيرون مىرود روزه مىدارد و فرمودند كه دليل اين قول قول حضرت امير المؤمنين است صلوات الله عليه كه مىفرمودند كه روزه مىدارم و افطار مىكنم يعنى اختيار دارم به آن كه پيش از زوال بيرون روم و بخورم يا بمانم تا زوال شود و بگيرم و اين اختيار هست تا زوال و چون زوال شد لازم است روزه بودن .
و در موثق كالصحيح نيز از آن حضرت صلوات الله عليه منقول است كه اگر پيش از زوال بيرون رود افطار مىكند و اگر بعد از زوال بيرون رود روزه را تمام مىكند و اين اخبار را حمل كرده‌اند بر آن كه شب قصد سفر داشته باشد .
چنانكه در موثق از على ابن يقطين منقول است از حضرت امام موسى

523