اگر افطار كنم و از ماه رمضان باشد روزه واجبى را خورده‌ام هر چند به نادانى باشد پس گرفتن اولى باشد هر چند خوردن جايز باشد .
و صدوق مىگويد كه جايز است كه روزه بدارند آن را بقصد شعبان اگر از ماه رمضان باشد مجزيست او را به احاديث صحيحه و اگر از شعبان باشد به او ضررى نمىرسد بلكه روزه سنتى را گرفته است ، و كسى كه روزه دارد يوم الشك را بعنوان شك كه اگر واجب شد واجب باشد و اگر سنت باشد سنت باشد واجبست كه آن را قضا كند اگر چه بحسب واقع از ماه رمضان باشد زيرا كه هيچ واجبى مقبول نيست بدون آن كه يقين بدانند كه واجبست بلكه نمىتوان ترديد كردن كه اگر واجب باشد واجب باشد زيرا كه يقينا واجب نيست اين يك احتمال عبارت صدوقست از عبارت و من صامه الخ و اندكى خلاف ظاهر هست و مرتكب مىبايد شد تا مكرر نشود و لا يجوز .
و احتمال ديگر آنست كه هر كه روزه يوم الشك را بقصد ماه رمضان بدارد و شك داشته باشد كه از ماه رمضان است يا از شعبان پس بر اوست كه آن را قضا كند اگر از ماه رمضان باشد ، و لفظ واو و ان كان زايد شده است از نساخ ، و هر احتمالى خوب نيست پس مصنف دليل بر اين مطلب گفته است كه زيرا كه هيچ فريضه از فرايض را قبول نمىكنند بدون يقين پس كسى كه يقين نداشته باشد كه از ماه رمضان است هر چند در واقع از ماه رمضان باشد صحيح نيست و در صورتى كه از رمضان باشد مىبايد كه آن را قضا كند و بنا بر واو معنى چنين مىشود كه قضا مىبايد كرد و اگر چه از رمضان باشد يعنى اگر از شعبان باشد قضا مىبايد كرد و فرد خفى اينست كه اگر چه از رمضان باشد قضا مىبايد كرد و در واقع اگر از شعبان باشد قضا نمىبايد كرد بلكه اگر از ماه رمضان باشد

445