( و روى الحسن بن محبوب عن هشام ابن سالم عن بريد العجلىّ قال سئل ابو جعفر صلوات الله عليه عن رجل شهد عليه شهود انّه افطر من شهر رمضان ثلاثة ايّام قال يسال هل عليك فى افطارك فى شهر رمضان اثم فان قال لا فان على الامام ان يقتله و ان قال نعم فعلى الامام ان ينهكه ضربا ) ( 1 ) و در صحيح از بريد منقولست كه سؤال كردند از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه از شخصى كه گواهان عادل بر او گواهى دهند يا جمعى كه از گفته ايشان علم بهم رسد كه او سه روز از ماه رمضان را خورده است بى مانعى از سفر و مرض و غير آن حضرت فرمودند كه از او سؤال مىكنند كه آيا بر تو گناهى هست در آن كه روزه ماه رمضان را خورده اگر بگويد نه پس به درستى كه بر امام واجبست كه او را بكشد از جهة آن كه منكر ضرورى از ضروريات دين اسلام شده است و بمنزله آنست كه تكذيب خدا و رسول كرده باشد مرتد مىشود و واجب القتل ، و اگر بگويد بلى گناه كرده‌ام پس بر امامست كه او را عقوبتى عظيم كند در زدن و ظاهرا آن حضرت صلوات الله عليه مختارند در كيفيت و كميت ، و محتمل است كه حد او بيست و پنج تازيانه باشد چنانكه گذشت در خبر مفضل و بنا بر اختيار حمل مىكنيم بر آن كه در آن حالت و در آن واقعه مصلحت در آن عدد بوده است و از اين حديث ظاهر مىشود كه غير امام مرتد را نتواند كشت و دغدغه نيست در آن كه در حضور معصوم اختيار با آن حضرت است خود مرتكب شوند يا نايبان خاص و در حالت غيبت معصوم صلوات الله عليه خلافست كه مجتهد جامع الشرائط اقامت حد مىتواند كرد يا نه و در ابواب قضا مذكور خواهد شد إن شاء الله .

404