إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 708)

داشتند در صوم و ريحان را نبوييدند در روزه پس اگر كسى بقصد سنت ببويد تشريع كرده است و اگر قصد سنت نكند بدعت كرده است و مراد از ريحان مطلق گل ست و دلالت مىكند اين حديث بر كراهت مطلق گلها و بر جواز دود مانند دود كشته كه اجزا از آن مفصل نشود و ظاهرا در چنين دودى كسى خلاف نكرده باشد زيرا كه شيخ نور الدين على و شيخ زين الدين بن على طيب الله روحهما ذكر كرده‌اند حرمت غبار غليظ را ، و بعد از آن گفته‌اند كه بعضى از اصحاب ملحق ساخته‌اند به غبار غليظ دخان غليظى را كه اجزا از آن منفصل شود چنانكه اگر هيمه را بسوزانند از دود آن البته خاكستر جدا مىشود و اگر يك ماه كشته بسوزانند چيزى از خاكستر از آن جدا نمىشود و وجه الحاق ايشان آنست كه در غبار غليظ به اعتبار آن كه خاك به حلق او مىرود گويا خاك را خورده است خاكستر نيز مثل خاك است در خوردن آن در حرمت و اين قياسى است باطل بر تقدير حقيت آن چه شبيه به آن شد ملحق مىشود كه اجزا از آن منفصل شود ، و تنباكو مانند دخنه است در آن كه خاكستر از آن جدا نمىشود ، و در اصل غبار نيز خلافست و سيد مرتضى رضى الله عنه ماكول غير عادى را مبطل صوم نمىداند خصوصا هر گاه بنحو معتاد نباشد زيرا كه اگر خاك را بخورد اكل صادقست بخلاف آن كه كرد به حلقش رود و حق آنست كه اكل و شرب منصرف مىشود به معتاد بر وجه معتاد با آن كه حديثى وارد نشده است در عدم جواز يا افساد دخان بلكه اين حديث در جواز وارد شده است .
و در موثق كالصحيح از عمرو بن سعيد منقول است كه گفت سؤال كردم از حضرت ابى الحسن على بن موسى الرضا صلوات الله عليهما از صائمى كه دود كند به عود يا بغير آن و دود به حلقش رود حضرت فرمودند كه جايز است و

391