استشهاد به آيه با آن چه بعد از اين ذكر مىكند از كيفيت نماز شام داخل صحيحه عبد الرحمن باشد و ممكن است كه كلام صدوق باشد و بهر احتمال ضرر ندارد و چون آيه ظاهر است كه شامل اين نماز هست ، و جمعى گفته‌اند كه مخصوص نماز ذات الرقاع است و ترجمه اين است كه و حال آن كه خداوند عالميان به رسولش صلَّى الله عليه و آله فرموده است كه هر گاه در ميان كفار يا صحابه باشى و خواهى كه بأصحابه نماز كنى پس بايد كه طايفه از صحابه با تو بمانند و مىبايد كه سلاحهاى خود را با خود بردارند مبادا دشمنان از طرفى ديگر هجوم آورند پس چون طايفه كه با توأند سجده كنند يا نماز كنند مىبايد كه طايفه ديگر در برابر دشمنان باشند و بايد كه بيايند آن طايفه كه با تو نماز نكرده‌اند و با تو نماز كنند و بايد كه با احتياط باشند و سلاحهاى خود را با خود داشته باشند ، آرزو كردند كافران كه شما غافل شويد از سلاحهاى خود مانند شمشير و نيزه و از متاعهاى خود مانند زره و خود و جبّه و يك مرتبه حمله كنند بر شما شما با خبر باشيد تا چنين نكنند و اگر بكنند با ايشان جهاد كنيد و بر شما حرجى نيست اگر آزارى داشته باشيد از باران يا بيمار باشيد و نتوانيد اسلحه را با خود برداشتن كه بگذاريد و بر نداريد ، و ليكن با حذر باشيد بانكه اسلحه حاضر باشد و نگاهبانان مقرر سازيد كه چون متوجه شما شوند اسلحه را برداريد به درستى كه حق سبحانه و تعالى مهيّا ساخته است از جهة كافران عذابى كه خوار كننده ايشان باشد در دنيا و عقبى پس چون نماز خوف را به جا آورديد باين عنوان و خواهيد كه عبادت كنيد ياد كنيد خداوند خود را يا اگر خواهيد كه نماز كنيد يا قضا كنيد نمازى را كه در حال حرب يا مطلقا از شما فوت شده باشد پس نماز كنيد ايستاده با قدرت بر آن و نشسته با عجز از ايستادن و بر پهلوها با عجز از نشستن در حالتى كه در جنگ يا بعد از جنگ افتاده باشيد در ميان خاك و خون ، خداوند

84