شهر مىگردد و شكار مشروع مىكند قصر نمىكند چون بحد ترخص نرسيده است يا گذشته است و قصد سفر ندارد و اگر بحد ترخص يا به مسافت رسيده باشد قصر مىكند چون قصد برگشتن دارد و هشت فرسخ دارد تا شهر و بنا بر ظاهر خبر صيد مشروعست نه صيد لهو .
« و لو انّ مسافرا ممّن يجب عليه التّقصير مال من طريقه إلى صيد لوجب عليه التّمام لطلب الصّيد فان رجع من صيده إلى الطَّريق فعليه فى رجوعه التّقصير » ( 1 ) عبارت فقه رضوى است كه اگر مسافرى كه بر او واجب باشد قصر به آن كه سفرش مباح باشد و ميل كند از راه به جانب شكار هر آينه واجبست بر او تمام كردن نماز چون غرضش شكار است پس چون از شكار بر مىگردد و به راه مىآيد پس لازم است كه در برگشتن قصر كند اگر در برگشتن شكار نكند .
و اين مضمون در حديث قوى از حضرت امام على نقى صلوات الله عليه منقولست به مكاتبه كه شخصى كه شكار مىكند قصر مىكند تا بر جاده است پس چون از جاده بدر رود يعنى از براى شكار تمام مىكند و چون به جاده مىآيد قصر مىكند و اخبار گذشت و در كتاب صوم نيز خواهد آمد .
« و من كان سفره معصية للَّه عزّ و جلّ فعليه التّمام فى الصّلاة و الصّوم » ( 2 ) و كسى كه سفرش معصيت و مخالفت الهى باشد پس بر اوست كه تمام كند نماز و روزه را و اين مضمون فقه رضويست .
و در حسن كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه منقولست كه فرمودند كه در ماه رمضان افطار نمىكند مگر آن كه سفر حق باشد و باطل نباشد .
و در صحيح از آن حضرت صلوات الله عليه منقولست كه فرمودند كه

58