تعالى فرموده است كه چون يكى از ايشان را مرگ رسد و امور آن عالم را مشاهده نمايد يا بميرد استغاثه مىكند كه اى پروردگار من مرا به دنيا فرست تا آن كه عمل صالح به جا آورم در مالى كه گذاشته ام يعنى زكات مال خود را بدهم و اگر مؤمن يا مسلمان مىبود آرزوى اين طرف نمىكرد و ممكن است كه غرض از ذكر آيه اين باشد كه چون از دنيا مىرود مىبيند شدت عذاب مانع الزكاة را استغاثه مىكند و طلب رجوع بدنيا مىكند تا به جا آورد فريضه الهى را و ظاهرا از خاطر ابو بصير رفته بوده است كلام ديگر كه خود ذكر كرده است در حديث آينده يا از روات سهوى شده باشد و ان سأل الرجعة است استشهاد و از جهة آنست چنانكه خواهد آمد و در روايتى ديگر از ابو بصير يا غير او وارده شده است كه مشتمل است بر آن چه مذكور شد با اين زيادتى كه نمازش را نيز قبول نمىكند چون حق سبحانه و تعالى هر دو را با هم طلبيده است .
چنانكه در حسن كالصحيح منقول است از فضلاء اصحاب حضرت امام محمد باقر و حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليهما كه روايت كرده‌اند از هر دو معصوم كه فرمودند كه حق سبحانه و تعالى هر دو را با هم طلبيده است پس كسى كه نماز كند و زكات ندهد نمازش مقبول نيست .
و كالصحيح از ابى بصير منقول است كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر كه منع كند قيراطى از زكات را مىخواهد يهودى بميرد و مىخواهد نصرانى بميرد يعنى حشرش با يهود و نصارى خواهد بود و اين تهديدات ممكن است كه از روى مبالغه باشد يا نسبت به مستحل باشد كه حلال داند ندادن زكات را چون زكات از ضروريات دين اسلام است كه هر كه مسلمان است مىداند كه زكات مىبايد داد و كسى كه حلال مىداند ضرورى را منكر قول نبى است و منكر كافر است و بعضى گفته‌اند كه منكر اجماعى نيز كافر است و آن وقتى است كه اجماع قطعى باشد و داخل ضروريست .

457