و در صحيح ابان از فضل منقولست كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه از مكاريانى كه تردّد مىكنند حضرت فرمودند كه هر گاه به تعجيل روند قصر كنند .
« و روى عبد الله بن جعفر عن محمّد بن جزك قال كتبت إلى ابى الحسن الثّالث صلوات الله عليه انّ لي جمالا و لي قوّام عليها و لست اخرج فيها الَّا فى طريق مكَّة لرغبتي فى الحجّ او فى النّدرة إلى بعض المواضع فما يجب علىّ اذا انا خرجت معها ان اعمل أيجب علىّ التّقصير فى الصّلاة و الصّوم فى السّفر او التّمام فوقّع صلوات الله عليه اذا كنت لا تلزمها و لا تخرج معها فى كلّ سفر الَّا إلى مكَّة فعليك تقصير و فطور » ( 1 ) و به اسانيد صحيحه منقولست از حميرى از محمد بن جزك و جمال ثقه چنانكه در كافى و تهذيب است و در بعضى از نسخ اين كتاب شرفست و سهو از نساخ شده است گفت عرضه نوشتم به حضرت امام على نقى صلوات الله عليه كه مرا شتران هست و شتر داران دارم و خود با اين شتران بيرون نمىروم كه مكارى باشم مگر در راه مكه از جهة رغبتى كه مرا بحج است يا نادرا در بعضى از مواضع غير راه حج مىروم چه چيز بر من واجبست كه بكنم وقتى كه با اين شتران بيرون روم آيا نماز و روزه را قصر كنم در سفر يا تمام كنم حضرت صلوات الله عليه در فرمان همايون نوشتند كه هر گاه تو هميشه بسفر نمىروى و در همه سفرى نمىروى مگر بسفر مكه پس بر تست كه نماز را قصر كنى و روزه را افطار كنى .
« و سال عبد الرّحمن بن الحجّاج ابا عبد الله صلوات الله عليه عن الرّجل له الضّياع بعضها قريب من بعض فيخرج فيطوف فيها أيتمّ او يقصّر قال يتمّ » ( 2 ) و در صحيح منقول است از عبد الرحمن كه گفت سؤال

26