« و ساله ابو بصير عن الرّجل يصلَّى في السّفر اربع ركعات ناسيا قال ان ذكر في ذلك اليوم فليعد و ان لم يذكر حتّى يمضى ذلك اليوم فلا اعادة عليه » ( 1 ) و در موثق و در صحيح منقولست از ابو بصير از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه گفت از آن حضرت سؤال كردم از شخصى كه فراموش كند كه در سفر است و نماز را چهار ركعت به جا آورد حضرت فرمودند كه اگر در آن روز به خاطرش رسد نماز را اعاده مىكند و اگر به خاطرش نرسد تا آن روز بگذرد اعاده بر او نيست . بدان كه ظاهرش آنست كه نماز ظهر و عصر را تمام كرده است و وقتش تا غروبست و چون غروب مىشود وقتش بيرون رفته است پس مدار بر وقت و خارج وقت باشد .
چنانكه در صحيح از عيص منقولست كه گفت از آن حضرت صلوات الله عليه سؤال كردم از شخصى كه نماز را در سفر تمام كند حضرت فرمودند كه اگر در وقت باشد اعاده كند و اگر بيرون وقت رفته باشد اعاده نيست و مراد صورت نسيان است زيرا كه جاهل در وقت اعاده نمىكند و عامد در هر دو صورت اعاده مىكند اگر چه ممكن است كه شامل جاهل نيز باشد و اعاده در وقت محمول بر استحباب باشد .
< صفحة فارغة > [ كساني كه در سفر نماز تمام مىخوانند ] < / صفحة فارغة > « و روى زرارة عن ابى جعفر صلوات الله عليه انّه قال اربعة يجب عليهم التّمام فى السّفر كانوا او فى الحضر المكارى و الكرىّ و الرّاعى و الاشتقان لأنّه عملهم » ( 2 ) و به اسانيد صحيحه منقولست از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه فرمودند كه چهار كسند كه بر ايشان واجبست كه نماز را تمام كنند خواه در سفر باشند و خواه در حضر و آنها مكاريند كه حيوانات را به كرايه مىدهند ، و كرى كه نوكر است و خود را به كرايه مىدهد كه قاصد باشد ، ديگر شبانست ، و اشتقان ظاهرا معرّب دشتوان است كه امين

22