و امثال اينها و بعضى از متفقهه چنين فهميده‌اند كه ايشان را به جميل و خوبى ياد كن يعنى هر چه بيشتر مدح ايشان كنى بهتر است و شكى نيست كه اگر تقيه نباشد اين بهتر است و ليكن قرينه احوال آن زمان معيّن معنى اول است و الله تعالى يعلم .
( و قال الصّادق صلوات الله عليه كلّ ما ناجيت به ربّك فى الصّلاة فليس بكلام ) ( 1 ) و منقولست كه آن حضرت فرمودند كه هر چه بان مناجات كنى خداوند خود را آن كلام نيست و عمدش سبب بطلان نيست .
و در صحيح از على بن مهزيار منقولست كه گفت سؤال كردم از حضرت امام محمد تقى صلوات الله عليه از شخصى كه در نماز فريضه مناجات كند با خداوند خود هر چه را خواهد خوبست حضرت فرمودند كه بلى .
و در حسن كالصحيح از حماد بن عيسى منقولست از بعضى از اصحاب او كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه هر چه را با حق سبحانه و تعالى مناجات كنى در نماز واجب آن كلام نيست و باكى نيست و گذشت .
( و روى عن ابى ولَّاد حفص بن سالم الحنّاط انّه قال سمعت ابا عبد الله صلوات الله عليه يقول لا باس بان يصلَّى الرّجل ركعتين من الوتر ثمّ ينصرف فيقضى حاجته ثمّ يرجع فيصلَّى ركعة و لا باس ان يصلَّى الرّجل ركعتين من الوتر ثمّ يشرب الماء و يتكلَّم و ينكح و يقضى ما يشاء من حاجة و يحدث وضوء ثمّ يصلَّى الرّكعة قبل ان يصلَّى الغداة ) ( 2 ) و به اسانيد صحيحه منقولست از حفص كه گفت از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه شنيدم كه مىفرمودند كه باكى نيست كه شخصى دو ركعت وتر را كه شفع است به جا آورد و برود و قضاى حاجت بكند بانكه به

194