نوشتند كه اگر مضطر شوى در نماز كردن با چنين كسى از جهت خود اذان و اقامه بگو و قرائت از جهت خود بكن و اگر تو پيشتر از او فارغ شوى تسبيح بگو تا او فارغ شود .
و در صحيح از ابن عمير از ابن اذينه از علىّ بن سعد بصرى منقولست كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه من در بصره خانه‌ام در قبيله بنى عدى است و مؤذن ايشان و امام ايشان و همه اهل مسجد عثمانىاند و تبرّي مىكنند از شما و از شيعيان شما و من در ميان ايشانم اقتدا به ايشان بكنم حضرت فرمودند كه اقتدا به امام ايشان بكن و اكتفا كن به قرائت او و چون به بصره مىروى فضيل از تو سؤال خواهد كرد كه از حضرت چه چيز شنيده ، خبر خواهى داد او را به آن چه به تو گفته‌ام هر چه فضيل بن يسار خواهد گفت بقول او عمل خواهى كرد ، و قول مرا ترك خواهى كرد على مىگويد كه چون بصره رفتم و فضيل از من پرسيد من خبر دادم فضيل را به آن چه از آن حضرت شنيده بودم فضيل گفت حضرت اعلم است به آن چه فرموده است و ليكن چون من از آن حضرت و پدرش صلوات الله عليهما شنيده‌ام كه مىفرموده‌اند كه اعتماد مكن به نماز در عقب ناصبى و اقتدا به او مكن و از جهت خود قرائت كن پس به فرموده آن حضرت عمل بقول فضيل كردم و ترك كردم آن چه را از روى تقيه فرموده بودند .
و در موثق كالصحيح از زراره منقولست از حمران كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه به من فرمودند كه هر گاه سنيّان نماز جمعه را در وقت كنند با ايشان نماز كنيد زراره گفت كه به حمران گفتم كه بحسب واقع چنين نيست و حضرت تقيه فرموده‌اند چگونه به دشمن خدا اقتدا توانيم كرد حمران گفت كه چگونه تقيه فرموده باشند كه من سؤال نكردم از آن حضرت بلكه حضرت

490