حديث صحيح از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه منقول است كه فرمودند كه چون مشغول نماز شوى بر تو باد كه دل را متوجه نماز سازى كه از نماز آن مقدار مقبولست كه با حق سبحانه و تعالى بوده باشد و با دست و ريش خود بازى مكن و چيزى بخاطر خود مگذر آن غير حق سبحانه و تعالى ، و خميازه مكش و گمان كش مكن ، و دست خود را بالاى دست منه كه اين فعل مجوس است و كنايه است كه سنيان كه چنين مىكنند مجوسند و متابعت گبران مىكنند لهذا مالك سنت نمىداند و بدعت مىداند ، و دهان را مبند و خود را مجتمع مكن كه پاها نزد هم بوده باشد در قيام و در ركوع و سجود گشاده باش مانند شتر لاغر و إقعا مكن يعنى بر پاشنهء پا منشين مانند سگان سنيّان ، و ذراعين را بر زمين فرش مكن مانند شير و انگشتان را مشكن كه اينها همه نقصان نماز است و از روى كسل و تنبلى نماز مكن ، و در وقتى كه خواب آلوده باشى و پينكى زنى نماز مكن ، و مىبايد كه نماز بر تو گران نبوده باشد كه اينها از صفات منافقانست به درستى كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه نماز مكنيد در حالت مستى يعنى وقتى كه مست خواب بوده باشيد ، و ديگر فرموده است كه چون منافقان مشغول نماز مىشوند با كسل و تنبلى مشغول مىشوند ، و نماز بر ايشان سنگين و گران است ، و ريا مىكنند در نماز كه مردمان ايشان را به بينند كه نماز مىكنند و ياد نمىكنند خداوند خود را مگر اندكى .
و در صحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه وارد است كه فرمودند كه چون به نماز بايستى بدان كه نزد حق سبحانه و تعالى ايستاده‌اى يعنى در فرمان بردارى او از جهة مناجات با او و اگر تو او را نمىبينى پس دل را متوجه نماز كن كه هر چه با حق سبحانه و تعالى مناجات كنى دانى كه چه مىگويى و آب بينى را مينداز و بينى را پاك مكن و آب دهن را مينداز و انگشتان را مشكن

348