آن را كه پر خوردنست يا بىخوابى است بر طرف كند تا نيايد و مىتواند كه خميازه را بر خود شكند و كمانكش نكند به آن اعتبار مكروه است و اين زيادتى در كافى نيست با آن كه شيخ از على بن ابراهيم روايت كرده است مثل كلينى و ليكن ظاهرا شيخ اين حديث را از كتاب على روايت كرده است و صدوق در اول باب نماز آداب صلاة را ذكر كرده و ظاهرا از فقه رضوى نقل كرده است و عن قريب احاديث مذكور خواهد شد .
( وساله حنان بن سدير أيؤمئ الرّجل فى الصّلاة فقال نعم قد أومأ النّبيّ صلى الله عليه و آله فى مسجد من مساجد الانصار بمحجن كان معه قال حنان و لا اعلم الَّا مسجد بنى عبد الاشهل ) و در موثق كالصحيح منقول است از حنان كه گفت از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه سؤال كردم كه آيا در نماز ايما مىتوان كرد حضرت فرمودند كه بلى حضرت سيّد المرسلين صلى الله عليه و آله ايما كردند در مسجدى از مساجد انصار به عصاى سر كجى كه با آن حضرت بود يعنى آن حضرت در نماز شخصى را به عصا اشاره فرمودند كه بايست يا برو و حنان گفت كه گمان دارم كه حضرت فرموده باشند كه مسجد قبيله عبد الاشهل بود از قبايل انصار و اشهل اسم بتى بوده است و پدر اين قبيله در جاهليت مسمى بعد الاشهل بود .
( « و ساله عمّار بن موسى عن الرّجل يسمع صوتا بالباب و هو فى الصّلاة فيتنحنح لتسمع جاريته او اهله لتأتيه فيشير إليها بيده ليعلمها من بالباب لتنظر من هو فقال لا باس به و عن الرّجل و المرأة يكونان فى الصّلاة و يريدان شيئا أيجوز لهما ان يقولا سبحان الله قال نعم و يؤميان إلى ما يريدان و المرأة اذا ارادت شيئا ضربت على فخذيها و هى فى الصّلاة » ) و در موثق از عمار منقولست كه گفت سؤال كردم از

344