شخصى را در اثناى نماز رعاف شود و آبى نزد او باشد يا كسى باشد كه بسر اشاره به او كند كه آبى از جهة او بياورد بشويد ، و بنا گذارد بر آن نماز ، و قطع نكند نماز را .
و در حسن كالصحيح از اسماعيل منقول است كه گفت از آن حضرت صلوات الله عليه سؤال كردم از شخصى كه در نماز جماعت باشد در نماز واجب و رعاف سر كند چه كند حضرت فرمودند كه بيرون مىرود پس اگر پيش از آن كه سخن كند آبى بيابد ازاله خون كند و بنا بر نماز گذارد .
و امّا خبر صحيحى كه وارد شده است كه رعاف باطل مىكند نماز را محمول است بر رعافى كه مستلزم استدبار يا فعل كثيرى شود كه او را نماز گذارنده نگويند يا سخن كند ، و همچنين صحيحه على بن جعفر كه گفت سؤال كردم از برادرم حضرت امام موسى كاظم صلوات الله عليه از شخصى كه در نماز باشد و كسى چيزى را بر سرش زند و خونين شود پس روانه بشود و آن را بشويد و سخن نكند تا به همان مسجد برگردد و آيا اعتماد بر آن نماز مىكند كه بنا نهد يا نماز را از سر مىگيرد حضرت فرمودند كه از سر مىگيرد و بنا نمىنهد بر گذشته چون غالب اوقات فعل كثير مىشود ، و ظاهر حديث نيز اشعارى دارد بر انحراف از قبله و از اين اخبار ظاهر شد كه كلام عمدا مبطل نماز است و ديگر خواهد آمد .
( « و قال له ابو بصير اسمع العطسة فاحمد الله عزّ و جلّ و اصلَّى على النّبيّ صلى الله عليه و آله و انا فى الصّلاة قال نعم و ان كان بينك و بين صاحبك اليمّ و قال الاعمى اذا صلَّى لغير القبلة فان كان فى وقت فليعد و ان كان قد مضى الوقت فلا يعيد » ) و بسند موثق منقول است از ابو بصير كه گفت به آن حضرت صلوات الله عليه عرض كردم كه من مىشنوم كسى

326