سجده مىكنند و مىگويند كه اين سجده شكر است يعنى شكرانه توفيق عبادت حضرت فرمودند كه شكر آنست كه چون حق سبحانه و تعالى انعام كند بر بنده اش بنده بخواند اين آيه را كه ترجمه اش اينست كه پاك و منزّه است خداوندى كه اين نعمت را مسخر ما كرد و چنان كرد كه به آسانى بما رسيد و ما را كجا طاقت و قدرت اين بود كه اين نعمت را توانيم به همرسانيدن و به درستى كه بسوى پروردگار خود رجوع خواهيم نمودن همه و جميع محامد و ثناها مخصوص خداونديست كه پروردگار عالميانست .
و ظاهرا غرض صدوق از نقل اين حديث اينست كه چون حضرت تقيه فرموده‌ايم در اين حكم بر ما نيز لازم است كه در تقيه حكم نكنيم بلكه اين حديث را بخوانيم و سجده به جا نياوريم در حضور ايشان .
چنان كه در حديث قوى از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه وارد شده است كه فرمودند كه هر گاه ياد كنى نعمت خدا را بر خود و در جاى باشى كه سنّى ترا نبيند پس روى خود را بر زمين گذار و اگر در ميان سنيّان باشى پس دست خود را بر پائين شكم خود گذار و پشت خود را كج كن به قصد تواضع و فروتنى نزد حق سبحانه و تعالى و ظاهر مىسازى كه گويا شكمت درد مىكند بنا بر اين كج مىشوى و از اين حديث ظاهر مىشود كه سنت است سجدهء شكر نزد تذكَّر نعمت و دفع بلا نيز نعمت است .
و اخبار بسيار وارد شده است از حضرت سيّد المرسلين و ائمه معصومين صلوات الله عليهم كه سنّت است اين دو سجده با تعفير بينهما نزد تجدّد نعمت و دفع نقمت و بعد از نماز نيز از آن جهت است كه چون حق سبحانه و تعالى توفيق كرامت كرد كه نماز به جا آورديم سجده از جهت شكرانه اين نعمت است .
چنان كه در حديث كالصحيح از حضرت امام رضا صلوات الله عليه وارد

187