و امثال اين سخنان از معصوم يا از جهت تعليم امثال ماست از گناه كاران و يا به تاويل بعيديست كه چون ايشان را مقاماتى چند هست كه ملك مقرب و نبى مرسل در آن مقامات گنجايش ندارند پس اگر بحسب مصالح عالميان از آن مقام به مقام للَّه يا فى الله يا إلى الله در آيند خود را صاحب معصيت مىدانند بالنسبة كه حسنات الابرار سيئات المقربين و نسبت معصيت به فرج به اين نحو است كه چون بواسطه نظام نوع و تحقق خبر الهى كه انّا اعطيناك الكوثر مىبايست كه اولاد آن حضرت بسيار شود از مقام لي مع الله كه به اين مقام للَّه مىآمدند و مشغول جماع مىشدند گويا گناه عظيم كرده بودند نزد نفس خود و اين معنى را بنده تجربه كرده‌ام در مقامات پستى كه امثال ماها را دست مىدهد اگر از آنجا به زير آييم بامر الهى بسيار است كه مىخواسته‌ام كه خود را بكشم ديگر عنايت الهى دستگير مىشد كه چه فايده دارد كشتن چنين ، امّا تاويل اول اظهر است كه از جهت تعليم راوى بلكه عالميان فرموده باشند و هر دو ممكن است نسبت به اشخاص و اگر كسى زنا نكرده باشد عصيان به فرج صادق است كه كرده است در تاخير تزويج يا در بسيارى جماع اگر چه بحسب ظاهر حلال خود باشد و ليكن بسيار است كه از طلب علم و كمالات بازمانده است و همچنين در باقى .
< صفحة فارغة > [ يك سجده شكر كند با وضو ] < / صفحة فارغة > ( و روى عبد الرّحمن بن الحجّاج عن ابى عبد الله صلوات الله عليه انّه قال من سجد سجدة الشّكر و هو متوضئ كتب الله له بها عشر صلوات و محا عنه عشر خطايا عظام ) و بسند صحيح يا حسن كالصحيح منقول است از عبد الرحمن از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه فرمودند كه هر كه يك سجده شكر كند با وضو حق سبحانه و تعالى بنويسد از جهت او ده نماز يا ده رحمت عظيم و محو كند از نامه عملش ده گناه كبيره ، پس اولى آنست كه سجده را به وضو بكند و اگر وضو نداشته باشد وضو بسازد

185