فرمودند كه چون از نماز صبح فارغ شوى تا طلوع آفتاب اين دعا را بخوان كه ترجمه اش اينست كه به پاكى ياد مىكنم خداوند بزرگوار خود را و شكر او مىگويم بر اين اعتقاد صحيح كه خداوند خود را منزه مىدانم از هر چه لايق ذات و صفات و افعال مقدسه او نيست ، و طلب مىكنم كه در گذرد از گناهان من ، و سؤال مىكنم از او از فضل او يعنى از او مىطلبم كه در دنيا و عقبى با من به تفضّل سر كند نه به استحقاق يا آن كه اين تسبيح و اين دعا لازم دارد خير دنيا و آخرت را پس هلقام گفت كه من مداومت بر اين دعا نمودم و از همه خويشان خود پريشانتر بودم ناگاه شخصى كه گمان نداشتم كه خويش منست فوت شد و ميراثش به من رسيد و الحال مال من از همه ياران من بيشتر است و سبب اين نيست الا از تعليمى كه مولا و امام من مرا تعليم فرمودند كه او بنده شايسته درگاه الهى است و آن حضرت خود فرموده بودند كه مرا به اين لقب بخوانيد تا ضررى به شما نرسد چون در زمان آن حضرت تقيه عظيم بود .
( وقال زرارة سمعت ابا جعفر صلوات الله عليه يقول الدّعاء بعد الفريضة افضل من الصّلاة تنفّلا و بذلك جرت السّنة ) و به اسانيد صحيحه و حسنه منقولست از زراره كه گفت شنيدم از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه كه مىفرمودند كه دعا خواندن در تعقيب نمازهاى واجب افضل است از نماز نافله با آن فضيلتى كه نماز را هست و به اين معنى سنت حضرت سيّد المرسلين صلى الله عليه و آله جارى شده است .
و بسند صحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه عليه منقولست كه فرمودند كه فضيلت تعقيب بعد از نماز واجب بر تعقيب نماز سنت مثل فضيلت نماز واجب است بر نماز سنت پس فرمودند كه خداوند خود را دعا كن و مگو كه هر چه مقدار شده است چنان خواهد شد و دعا فايده ندارد

172