استغفرك لما تعلم و أسألك خير ما تعلم و أعوذ بك من شرّ ما تعلم فانّك تعلم و لا نعلم و أنت علَّام الغيوب ) و در كافى فانّك تعلم و لا تعلَّم است الخ و بسند سابق از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه منقولست كه فرمودند كه حضرت سيّد المرسلين صلى الله عليه و آله هميشه وقتى كه از نماز فارغ مىشدند اين دعا را مىخواندند كه ترجمه اش اينست كه خداوندا بيامرز مرا آن چه را از پيش فرستاده‌ام از اعمال قبيحه كه به سبب آن مستحق عقوبت تو شده‌ام و آن چه را از پس گذاشته‌ام از بدعتهاى شنيعه يا آن چه را كه مىبايست كه تاخير كنم تقديم كرده باشم و بر عكس و اول اظهر است ، و بيامرز آن چه را مخفى كرده‌ام و آن چه را آشكار كرده‌ام و اسرافى و ستمى را كه بر نفس خود كرده‌ام ، و ببخشا هر چه را تو به آن اعلمى از من خداوندا تو مقدم مىدارى هر كرا قابليت تقديم دارد مانند انبيا و اوصيا و تو مؤخر مىدارى هر كه را قابليت امامت ندارد مانند غير ايشان و بنا بر اين عبارت عبارت اولى محتمل است كه از جهت كسانى باشد كه مذهب باطل داشته باشند و بمذهب حق در آمده باشند عذر تقصيرات سابقه را بخواهند و تعميم اولى است ، نيست خداوندى بجز تو به حق علم تو يا به سبب آن كه عالمى به آن چه نزد ديگران مخفى است ، و به حق يا به سبب قدرتى كه دارى بر همه خلايق تأخير مرا در حيات دانى مرا زندگانى كرامت كن ، و بميران مرا هر وقت كه دانى كه خير من در مردنست ، خداوندا به درستى كه سؤال مىكنم از تو ترس ترا در پنهان و آشكارا و از تو مىخواهم كه توفيق دهى مرا كه آن چه حق باشد بگويم در حالت غضب و خوشنودى و ميانه رو باشم در حالت فقر و توانگرى و سؤال مىكنم از تو نعمتى را كه آخر نشود كه آن نعمتهاى بهشت است و خوشنودى كه هر گز منقطع نشود در بهشت يا در دنيا به آن كه راضى باشم بهر حالى ، و سؤال مىكنم از تو كه راضى باشم به قضاى تو

162