باشد خداوندى را كه از آن بزرگتر است كه عظمت او را تصوّر توان كرد و حمد و ثنا و ستايش مىكنم او را بر اين تسبيح و ساير نعم او و نيست احدى را كه ترك كند معاصى را يا به جا آورد طاعات را مگر بحول و قوت الله تعالى كه رتبه او از آن بلندتر است كه كسى تصور آن تواند كردن و از آن بزرگتر است كه تصوّر بزرگى او توان كردن .
و دعاى دويم ترجمه اش اينست كه خداوندا هدايت كن مرا از نزد خود به هدايات خاصه كه بدارى مرا به آن راهى كه محبوبترين راههاست نزد تو و فايض گردان بر من از فضل خود از انوار مكاشفات و مشاهدات هر چند قابليت آنها ندارم ، و پهن گردان بر من از رحمت خود كه هر عضوى از اعضاى من صرف شود در راهى كه محبوب تست كه تا شكر آن به جا آورده شود از رحمتهاى خاصه تو و نازل گردان بر من از بركات نعمتهاى دنيوى تا آن كه بخاطر جمع متوجه جناب اقدس تو توانم شد يا مرتبه اول مرتبه محبت است و دويم معرفت و سيم لوازم آن از واردات قدسيه و چهارم فناء فى الله و بقاى بالله يا سيم مرتبه فناست و چهارم بقا مجملا شامل جميع كمالات و خيراتست و جامعترين دعاهاست و اعظم وسايل قرب است هر گاه از روى حضور قلب و تضرع ، و زارى خوانده شود و از جهت اين دعا عددى مقرر نساختند و ظاهرش آنست كه يك مرتبه كافى است و اظهر آن است كه اين را به قوت و قدرت مقرر فرموده باشند و آن چه مقرر است نزد ارباب دعا از مشايخ عدد جمل را اعتبار مىكنند و آن چهار هزار و هشتصد است تقريبا و پنج هزار مرتبه در شبانه روزى به زودى مىرساند بجميع مطالب و الله تعالى يعلم .
( وقال صفوان بن مهران الجمّال رأيت ابا عبد الله صلوات الله عليه اذا صلَّى و فرغ من صلاته رفع يديه فوق رأسه ) و به اسانيد صحيح

148