إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 610)

مىتوان كرد از جهة نماز هر گاه مميز باشد چنان كه ظاهر لفظ غلام است و اگر مؤذّنى كم كرده باشد پس اگر شيعه باشد و سهوا كم كرده باشد يا از جهة تقيه اكتفا به اذان او مىتوان كرد هر گاه ناقص را بگويند و اگر سنّى باشد پس اگر خود بگويد بانكه هر چه مؤذّن گويد او حكايت كند و هر چه را نگفته باشد او بگويد صحيح است چون اذان را خود گفته است يا آن كه خواهد كه با او نماز كند بعنوان تقيه و اگر اذان و اقامه را خود بگويد خوف آن باشد كه او به ركوع رود و قرائت را نكرده باشد در اين صورت نيز اكتفا مىكند به آن كه آن چه را او ترك كرده است مىگويد و اكثر علما حمل اين حديث بر اين معنى كرده‌اند و تعميم به نحوى كه مذكور شد اظهر است ، و بر جزو ثانى حديث دلالت مىكند احاديث صحيحه و كالصحيحه و بعضى از آنها گذشت و از احاديث بسيار ظاهر مىشود كه مىبايد در حالت اقامت مثل حالت نماز باشد و در اذان در كار نيست كه چنان باشد اگر چه سنت است كه در حال اذان نيز با وضو و رو به قبله ايستاده باشد مثل اقامت و در حالت اقامت ظاهر نيست كه اينها واجبست يا مستحبّ مؤكد چنان كه گذشت .
< صفحة فارغة > [ كيفية اذان ] < / صفحة فارغة > ( و روى ابو بكر الحضرمىّ و كليب الاسدىّ عن ابى عبد الله صلوات الله عليه انّه حكى لهما الاذان فقال الله اكبر الله اكبر الله اكبر الله اكبر اشهد ان لا إله الَّا الله اشهد ان لا إله الَّا الله اشهد انّ محمّدا رسول الله اشهد انّ محمّدا رسول الله حىّ على الصّلاة حىّ على الصّلاة حىّ على الفلاح حىّ على الفلاح حىّ على خير العمل حىّ على خير العمل الله اكبر الله اكبر لا إله الَّا الله لا إله إلَّا الله و الاقامة كذلك ) و بسند ضعيف منقولست از ابى بكر و بسند حسن كالصحيح منقولست از كليب و شيخ بسند موثق كالصحيح روايت كرده است از هر دو كه گفتند كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله حكايت كرد از جهة ما اذان را و فرمودند كه اقامت مثل

561