إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 610)

تسميه كل است باسم بعضى از اجزاء تا اشعار به آن باشد كه گويا اين جزو عين كل است و كل بدون اين جزو منعقد نمىشود چنان كه تسميهء نماز به ركوع و سجود و قنوت و تسبيح نيز شده است چنان كه خواهد آمد بلكه آن كه نماز را صلاة مىگويند نيز به اعتبار دعائيست كه در نماز مطلوبست در ضمن حمد و قنوت على المشهور ميان علما و لغويين و حق سبحانه و تعالى فرمود كه نماز صبح را حاضر مىشوند از جهت نوشتن آن در نامه عمل بنده فرشتگان شب و فرشتگان روز هر گاه در اول وقت آن را واقع سازند ملائكه شب توقف مىكنند تا او نماز را به جا آورد و در آخر نامه عمل شب او بنويسند و ملائكه روز زود مىآيند و در اول نامه عمل روز او مىنويسند چنان كه خواهد آمد احاديث بسيار در اين معنى إن شاء الله تعالى .
پس اين نماز پنجم شد كه از قرآن ظاهر شد بضم قول و فعل آن حضرت و محتمل است كه از قرآن مجيد نزد ايشان به نحوى ظاهر باشد كه ما نفهميم چون بسيار از آيات را حضرات ائمه معصومين معنى آن را بيان مىفرمايند كه قبل از بيان اصلا آن معنى بخاطر نمىرسد و بعد از بيان ايشان خلاف آن معنى بخاطر نمىگذرد چنان كه در روضه بيان كرده‌ام و إن شاء الله در تفسير قرآن نيز بفضل الله سبحانه بيان خواهد شد .
اما توجيه اول اظهر است چون غرض زراره اينست كه تواند با علماى عامه بحث كند پس مىبايد دلالتش به نحوى باشد كه ايشان فهمند ديگر حق سبحانه و تعالى در نماز و اوقات آن فرموده است كه اقامت كن و به پاى دار و به جا آور نماز را در دو طرف روز و آن دو طرف مغربست و صبح و اقامت كن قرب الهى را كه نماز است در شب يعنى نماز خفتن در قرب الهى مدخليّتش بيشتر از ساير نمازهاست يا به اين معنى كه اوقات كن نماز را در

11