إسم الكتاب : لوامع صاحبقرانى ( شرح الفقيه ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 534)

وعدنا الله و رسوله و صدق الله و رسوله اللَّهمّ زدنا ايمانا و تسليما الحمد للَّه الَّذى تعزّز بالقدرة و قهر العباد بالموت و هر كس اين دعا را بخواند نماند فرشتهء مگر آن كه گريه كنند از روى شفقت بر او و بر آواز حزين او و ترجمه دعا اين است كه خداوند عالميان از آن بزرگتر است كه كسى به بزرگى او تواند رسيد يا بزرگوارى و عظمت و جلال مخصوص اوست كه هر كس را مىخواهد مىميراند و اين مرگ آن چيزيست كه وعده كرده‌اند ما را به آن خدا و رسول او و راست گفته‌اند خدا و رسول كه مىبايد مرد و بعد از مرگ وقايع بسيار است خداوندا ايمان ما را زياده گردان و تسليم ما را زياده گردان كه گردن نهيم فرمان ترا در همه چيز و خواهان چيزى باشيم كه تو خواهان اويى اگر چه مرگ باشد شكر خداوندى راست كه عزت و جلالت و عظمت مخصوص اوست به قدرت كامله كه او راست و مقهور ساخته بندگان را به آن كه مرگ را بر همه مقرر ساخته است و همه ذليل اويند .
و در امثال دعوات اشارات حسنه هست كه به اندك تدبرى مىتوان فهميد از آن جمله حمد بر بزرگى الهى و ذلت خلق اشاره است به آن كه مقام عبوديت مقتضى اين است كه بنده بزرگى را از جهت خداوند خود خواهد و كمال ذلت را از براى خود خواهد چون كمال بنده در ذلت است و هر چند تذلل نزد خداوند بيشتر مىكند عزتش بيشتر مىشود ديگر اين معنى را از براى خود و بس نمىخواهد بلكه از براى جميع عالميان مىخواهد ديگر اشاره به آن كه از اين جهت كه عظمت او را باشد و ذلت بنده را آرزوى مرگ كرده است چنان كه عاشق خواهد كه از دست معشوق كشته شود و مىبايد عارف در هر اشاره او را تنبيهات بوده باشد و اين اشارات و تنبيهات بنده را به خدا مىرساند نه اشارات و تنبيهات ابو على كه به غير از ضلالت چيزى از آن حاصل نمىشود مگر چند كلمه كه از ديگران

451