ميت را دفن كنند و اين عبارت را صدوق در آن دو حديث سابق ذكر نكرده است و همچنين شيخان و شايد صدوق در حديثى ديده باشد و بنا بر آن كه جزو حديث باشد دو احتمال دارد يكى حد عدم اخبار .
و دويم حد عيوب كه اگر در قبر چيزى ظاهر شود و او بگويد اداى امانت كرده است يعنى امانت غسل . و احتمال ديگر آن كه به تخفيف خوانده شود يعنى اداى امانت آنست كه آن چه را او تنها ديده باشد نگويد اگر ديگرى با او ديده باشد اگر بگويد ضرر ندارد و اين تقييد بر هر احتمالى بىوجه است زيرا كه احاديث بسيار وارد شده است كه حرمت ميت مؤمن مثل حرمت زنده است و اظهار عيوب در زنده غيبت محرّم است پس در مرده نيز چنين باشد و الله تعالى يعلم .
( وقال الصّادق صلوات الله عليه أيّما مؤمن غسّل مؤمنا فقال اذا قلَّبه اللَّهمّ انّ هذا بدن عبدك المؤمن و قد اخرجت روحه منه و فرّقت بينهما فعفوك عفوك عفوك الَّا غفر الله له ذنوب سنة الَّا الكبائر ) و حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند و در كلينى اين حديث را از حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه روايت كرده است به سندى كالموثق كه فرمودند كه هر مؤمنى كه غسل دهد مؤمنى را و چون او را گرداند از جهت غسل دادن در اثناى غسل بگويد كه خداوندا اين بدن بندهء مؤمن تست و تو روح را از آن بيرون برده و جدائى انداخته ميان روح و بدن پس خداوندا عفوت را شامل حال او گردان در قبر و ديگر عفوت را شامل حال او گردان در قيامت و ديگر عفوت را شامل حال او گردان در بهشت تا تكرار از جهت مبالغه باشد و در كافى دو مرتبه است پس نگويد اين سخن را مگر آن كه حق سبحانه و تعالى گناهان يك ساله شوينده را بيامرزد مگر گناهان كبيره را

212