على المؤمن و اخذة اسف على الكافر ) و بسند كالصحيح از آن حضرت صلوات الله عليه و آله منقولست كه فرمودند كه مردن به ناگاه نسبت به مؤمنان سبك بار شدنست و نسبت به كفار گرفتنى است كه سبب غم و الم ايشانست ، و در بعضى از نسخ به جاى على عن است چنان كه در كافى است و به جاى اخذة اسف ، راحة و اسف است كه معنى چنين باشد كه مردن فجاة سبب سبك بارى است از گناهان و راحت دنيوى است مؤمن را و سبب تاسف خوردن كفار است كه كاش مدتى بيمارى مىكشيديم ممكن بود كه توبه كنيم و همچنين است نسبت به فساق اما مؤمن صالح هميشه كارهاى خود را درست كرده است با خداوند خود و مشتاق لقاى الهى است . و ظاهرا آن چه در اصل است صحيح است چنان كه در كافى است و نسخه ديگر تصحيف نساخ است .
و از حضرت امام محمد باقر و حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليهما منقولست كه هر كس پيش از روز چهاردهم بميرد فجاه مرده است چون بيماريها در كمتر از اين شفا مىيابند و شب چهاردهم بحران اعظم است و محل خطر است پس مىبايد كه البته وصيت بكنند و همچنين بعد از چهاردهم نيز مبالغه بيشتر است اگر در چهاردهم عرق صحت نكنند و بهتر آنست كه همين كه تب كنند وصيت كنند و كاملتر آنست كه مؤمن هر شب وصيت او در زير سرش باشد مبادا به ناگاه برود و حسرت خورد در آن نشأه كه چرا وصيت نكردم .

163