عليه و آله الحمد للَّه الَّذى استنقذه من النّار ) كلينى بسند حسن كالصحيح از حلبى روايت كرده است و سند صدوق به حلبى صحيح است كه حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند كه حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله داخل شدند بر شخصى از فرزندان هاشم و او در جان كندن بود حضرت فرمودند كه بگو كلمات فرج را پس آن مرد گفت حضرت فرمودند كه الحمد للَّه يعنى جميع ثناها مخصوص خداونديست كه او را خلاصى داد از آتش دوزخ .
و اما ترجمه كلمات فرج اينست كه نيست معبودى كه سزاى پرستش باشد مگر ذات واجب الوجودى كه مستجمع جميع كمالاتست و صفات كماليه او عين ذات مقدس او است و حليم است كه عاصيان را بر عصيان زود نمىگيرد ، و كريم است يعنى خوبيها ذاتى او راست و بس و يا آن كه احسان و انعام او جميع عالميان را فرا گرفته است و ظاهرا هر دو معنى مراد است ، نيست خداوندى بجز خداوند عالميان كه بلند مرتبه است به آن كه واجب بالذاتست و وجود محض است و علم محض است و قدرت محض است يا رفعتش از آن بلندتر است كه عقول كمل بذات مقدس او تواند رسيد و بزرگوار و عظيم الشأن است به اعتبار قدرت كامله كه هر چه اراده فرمايد چنان مىشود يا آن كه عظمت ذات و صفات و افعال او از آن بالاتر است كه عقول انبيا و اوصيا به او توانند رسيد ، منزه و پاك مىدانم خداوند عالميان را از هر چه لايق بذات و صفات و افعال او نيست آن خداوندى كه آفريننده و تربيت كننده هفت آسمان و هفت زمين است اما هفت آسمان آن فلك قمر است و عطارد و زهره و شمس و مريخ و مشترى و زحل ، و اما هفت زمين پس از حضرت امام رضا صلوات الله عليه منقولست كه اين زمين زمين آسمان اول است و پشت آسمان اول زمين آسمان دويم است و همچنين تا به آسمان هفتم .

135